Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 48

I>egar tilraim er gerð M
að sálgreina köttinn.....
Kattareðiið er ónáttúriegt.
Grein úr „Strand Magazine“,
eftir Frances Wainwrigíit.
OUMIR elska hnnda og telja
^ fram kosti þeirra; öðrum
geðjast ekki að hundum og
benda á galla þeirra. Þar með er
málið útrætt.
Það er ekki jafn auðvelt að
skilgreina afstöðu manna til
þess dýrs sem hér verður gert
að umræðuefni: kattarins.
Manni getur þótt vænt um
hund af því að hann er tryggur;
eða maður getur haft óbeit á
hundum af því að þeir bíta
stundum fólk. En það er ekki
þessi tegund af einfaldri ást eða
óbeit, sem kötturinn vekur hjá
mönnum.
Egyptum þótti ekki beinlínis
vænt um ketti, eins og margir
virðast ætla. Þeir lögðust flatir
fyrir þeim og utnefndu æðsta
prest kattanna, til þess að
tryggja allar þarfir þeirra. Þeg-
ar köttur dó, rökuðu þeir augna-
brúnir sínar og klæddust sekk
og ösku og grófu kattarhræið,
umvafið gullbúnu silki.
Á hinn bóginn er óbeit allt
of vægt orð um þá andúð sem
sumir menn hafa á köttum.
Þegar stór og hraustur karl-
maður tekur að skjálfa og
svitna og sýna önnur óttamerki
við það að inn í herhergið læð-
ist köttur, verður það ekki skýrt
með jafn einföldu orði og óbeit.
En eins og allir taugalæknar
vita eru til dæmi um þetta. Veit
nokku dæmi til að hundur hafi
vakið slíkar tilfinningar hjá
mönnum?
Ég hefi mestan hluta ævi
minnagefiðnánargætur að kött-
um, athugað hátterni þeirra og
haft þá sem kjöltudýr (ef hægt
er að nota jafn fjarstætt orð um
ketti). Og ég hefi komizt að
þeirri niðurstöðu, að til sé að-
eins eitt orð, er nota megi sem
skýringu á eðli kattanna —
þessueðli sem vakti óttablandna
lotningu hjá Forn-Egyptum, og
sem fyrir þrem öldum kom íbú-
um Ypresborgar í Belgiu til þess