Úrval - 01.02.1946, Page 50

48
ÚRVAL
ráðri vináttu, þegar þau finna að
einhver er þeim góour. Þeim er
eiginlegt að auðmýkjast við
refsingu, sem þau eru beitt,
annað hvort af mönnum eða
öðrum dýrum. öll þessi algildu
hátternisviðbrögð eru kettinum
algerlega framandi. Köttur sem
verið hefir kjöltudýr árum sam-
an, neytt matar og notið allra
þæginda heimilisins, á það til að
stelast burtu einhverja nóttina
og láta aldrei sjá sig framar.
Hann hefir hlýtt einhverri innri
köllun og fyrir henni verður allt
annað að víkja.
Köttur kemur inn í herbergi,
þar sem margt fólk er fyrir,
lítur á það með óhagganlegri og
kæruleysislegri fyrirlitningu,
víkur sér undan öllum blíðuhót-
um, og fer svo hljóðlaust út úr
herberginu aftur, jafnósnort-
inn og pláneta á braut sinni.
Eða köttur verður fyrir refs-
ingu af hendi manns eða ann-
ars kattar; hann þýtur þá í
burtu, dregur sig jafnvel enn
lengra inn í sjálfan sig án nokk-
urs merkis um auðmýkingu eða
iðrun. Kattarhjartað er alltaf
ósnortið.
Sagði ég hjarta? Hver dirfist
að fullyrða að kötturinn hafi
hjarta ?
Þegar kötturinn eðlar sig fer
það fram með öskrum og
breimahljóðum; en losti hans er
ópersónulegur, án undirstraums
ástar og hollustu.
Kötturinn á sín bernskuár; en
þaueru tími kaldrifjaðra æfinga
dráplistarinnar, æfinga í því að
hremma bráðina og sleppa henni
aftur, hremma hana og sleppa
henni, hremma hana og sleppa
henni í kaldrifjaðri, fagnandi
nautn.
Svo kemur að því að dauðinn
nálgast. En á þeirri stundu ósk-
arkötturinn ekki eftir umhyggju
annarra. Hann vill fá að deyja
einn, ósnortinn og öðrum hulinn
án samneytis við nokkuð annað
en þau öfl sem búa innra með
honum.
Ég sagði að kattareðlið væri
ónáttúrlegt. Við getum ekki
flokkað köttinn með öðrum hús-
dýrum og heldur ekki með villi-
dýrum merkurinnar. Við getum
hvergi flokkað hann. Hann er
algerlega sérstæður.
Við getum ekki látið köttinn
vinna fyrir okkur. Við getum
ekki látið hann elska okkur,
nema þá stundarlangt og í eigin
þágu. Hann vill ekki einu sinni
vera óvinur okkar. Hann virðir
okkur ekki viðlits. Hann er upp