Úrval - 01.02.1946, Side 79

SEYTJÁN ÁRA
77
hann. Hann brosti. Hann leyfði
sér að brosa, þegar hann langaði
auðvitað ekkert til að brosa,
þegar hann langaði auðvitað til
að afmá þessa manneskju, sem
stóð fyrir framan hann, og
hannvissi að þetta bros hlaut að
vera vesælt og ósatt og við-
kvæmnislegt.
Brosið skýrði frá því, sem
hann vanhagaði um. „Komdu
með mér, ljáfurinn,“ sagði kon-
an, og leiddi hann inneftir and-
dyrinu.
Ljúfur? hugsaði hann með
sér. Og vera kallaður það af
þessari bikkju, aumri og svik-
ulli?
Gamla konan lauk upp her-
bergisdyrum, og hann gekk inn
og settist niður. „Ég skal senda
stúlku til þín undir eins,“ sagði
gamla konan mn leið og hún
fór.
Þá sá hann sjálfan sig ofan
úr festingu himinsins, þar sem
hann sat þarna í litlu herbergi
og reykti sígarettu, vitandi það,
að hann var saurugur, saurugur
frá fyrsta augnabliki til þessa
augnabliks, en vildi samt sem
áður eklti standa upp og fara
burt, því að hann langaði að
komast að sannleikanum á einn
eða annan hátt, hvort um væri
áð ræða mátt eða veikleika,
hlátur eða engan hlátur.
Hálftíma seinna, aðeins hálf-
tíma seinna, gekk hann niður
tröppumar, og minntist hinna
viðbjóðslegu smáatriða, andlits-
ins, handanna, líkamans, og
hvernig það skeði. Og hann
minntist hinnar draugalegu
þagnar, sem var því samfara,
vanmættis þess og skorts á
virðuleik, og, að það var ómögu-
legt að hlæja.
Hann flúði úr Kínaborg, ör-
vita af reiði og skelfingu. Hon-
um fannst jörðin vera flöt og
ógeðsleg, aum og tilgangslaus,
og það sem verra var, hann sá
sjálfan sig eins og hann var,
lítinn, smámenni, og auman og
stefnulausan og ógeðslegan og
óguðlegan, og á allan hátt fyrir-
litlegan. Hann langaði að hlæja
að sjálfum sér, en gat það ekki.
Hann langaði að hlæja að
gjörvöllum heimimun, að
blekkingu allra hluta, sem voru
gæddir lífi og hreyfingu, en gat
það ekki. Hami fór að labba
áleiðis til borgarinnar, vissi
ekki hvaða leið hann átti að
fara, skildi ekki hvers vegna
hann var þarna staddur, skelfd-
ist við þá tilhugsun, að þurfa
að koma heim aftur, og hann