Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 80

78
ÚRVAL
gat ekki hugsað um annað en
hinn ægilega saurugleika sann-
leikans, hinn eilífa lítilmótleik
mannsins, og allan blekkingar-
vef mannkynsins.
Hann gekk lengi, og loks fór
haim heim, gekk inn í hús föð-
ur síns. Og þegar hann var beð-
inn að koma að borða, sagðist
hann ekki vera svangur, og
hann fór inn í herbergið sitt og
tók bók og reyndi að lesa. Orð-
iná blaðsíðunum voru vífiUengj-
ur eins og allt annað. Hann lok-
aði bókinni og reyndi að sitja
hugsimarlaus, en það var
ómögulegt.
Hann gat ekki losað sig við
tilfinninguna um auðvirðuleik
alls, hve allt var máttvana, lítil-
f jörlegt og gleðisnautt.
Móðir hans stóð áhyggjufull
fjiTÍr utan herbergisdjmar og
heyrði hann gráta. í fyrstu gat
hún ekki trúað því, en seinna
vissi hún að það var raimveru-
legur grátur, eins og grátur
hennar stundum, og hún fór til
föður drengsins. „Hann er einn
inni og grætur,“ sagði hún við
manninn sinn. „Sammy, dreng-
urinn okkar, er að gráta, pabbi.
Sammy. Farðu til hans, pabbi.
Ég er hrædd. Komstu að því, af
hverju hann er að gráta.“ Og
veslingskonanfórsjálf að gráta.
Hún kenndi sælu við það að
gráta yfir grátandi syni sínum.
Henni fannst hann loksins vera
orðinn eins og hinir, lítill og við-
kvæmur, reglulegt bam, dreng-
urinn hennar, og hún endurtók í
sífellu. „Pabbi, Sammy er að
gráta; hann er að gráta, pabbi.“
—O—
Bkritnara en skáldskapur.
Kvenmaður kom hlaupandi inn á lögreglustöðina og gaf varð-
manninum nákvæma lýsingu á manni, sem hún sagðí að hefði
dregið sig á hárinu niður þriggja hæða stiga, hótað að kyrkja
sig og að lokum lúbarið sig.
,,Eftir svona nákvæmri lýsingu verðum við áreiðanlega búnir
að finna manninn, taka hann fastan og setja hann inn eftir fá-
eina klukkutíma," sagði varðmaðurinn.
„Ein ég vil ekki láta taka hann fastan," andmælti kvenmaður-
inn. „Þið eigið bara að finna hann fyrir mig. Hann lofaði að
giftast mér."
— E. V. Durling í „N. Y. Joumal American."