Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 88

BÖRNGUÐS
Sýnir.
FlLMýRA var lítil borg á vestur-
landamærum New York rikis, en
svo margir ferðatrúboðar höfðu
komið þangað, að hin guðrækna fjöl-
skylda Smiths vissi ekki þeirra tal.
Hér og í hinum strjálbýlu lendum í
nágrenninu hafði hver trúaivakning-
in rekið aðra fyrstu árin eftir alda-
mótin 1800, og í kjölfar þeirra hafði
fylgt hver krossferðin af annarri með
öllum hugsanlegum ofsóknum á hend-
ur hinna vantrúuðu.
Jói litli Smith hafði séð heila hópa
af fólki í Palmýra skírða til nýrrar
trúar eftir tveggja klukkustunda
refsiræður og spádóma; og viku
seinna hafði hann kannski séð sama
hópinn skírðan til enn nýrrar trúar
af öðrum prédikara. Einn mánuðinn
voru það fylgjendur Krists, sem
þekktu eina rétta veginn til frelsun-
ar, næsta mánuð voru það Meþó-
distar. Og Jósep litli, sem sá prest-
ana rísa hvem gegn öðrum, lá oft
á bæn og bað um tákn um hina
sönnu kirkju. Þó að hann væri að-
eins fjórtán ára gamail vorið 1820,
var hann hár og fríður unglingur.
Hann var í bættum buxum og baðm-
ullarskyrtu, með svo slitna skó á
fótunum, að þeir rétt hengu saman;
gegnum götin á hattinum hans liðuð-
ust hinir ljósgulu lokkar. Bláu augun
hans voru laus við kátínu; hann hló
aldrei og brosti sjaldan.
Eitt kvöld þegar hann hafði hlust-
að á hina svæsnustu vakningarræðu,
sem honum hafði að eyrum borið,
stóðu þessi orð letruð í eldi fyrir hug-
skotssjónum hans: „Stendur það ekki
í Hinu almenna bréfi Jakobs, að ef
einhvem yðar brestur vizku, þá biðji
hann guð, sem gefur öllum örlát-
lega?"
Þetta var boðskapurinn, sem JÓ4
sagði aftur og aftur við sjálfan sig,
þegar hann ráfaði í skóginum bak
\dð bæinn.
í>að var vor í lofti og fjólumar
nýspmngnar út.
Margoft hafði hann beðist fyrir i
þessu musteri rauðra eikartrjáa, en
í dag kraup hann ekki strax á kné.
Hann lá á bakinu í sólgeislahafinu,
teygði sig eftir fjóluvendi og hugsaði
um syndir sínar.
Hann var glataður eins og foreldrar
hans og vinir — eins og allar hinar
áttavilltu manneskjur, sem flúðu frá
einni trú til annarrar, nema því að-
eins, að hann fynndi hina einu réttu
leið til frelsunar.
Hann hugsaði um Lovísu móður
sina. Hún las mikið i biblíunni, en
hún spurði oft: „Hvemig á maður
að vita, hver er hin rétta kirkja ?"
Faðir hans var einnig kvalinn af
efasemdum. I-Iann leit vonleysislega
á alla trúboða og kviði hans kom
honum oft til að sjá undarlegar sýnir.
Jói muldraði aftur og aftur hinar
gullvægu setningar úr Jakobsbréfinu.
Að klukkustund liðinni lá hann enn
grafkyrr. Hendur hans fálmuðu enn
eftir grænum blöðum og bláum blóm-
um og augu hans störð'u ennþá inn
í sólsetrið.
Hann var undarlega tómlegur
innanbrjósts. Svo skreiddist hann
mjúklega á hnéin, með augun á hinni
bláu himinhvelfingu.
Langa stund gerði hann sér ekki
grein fyrir því, að hann væri að
biðjast fyrir. Hann skynjaði óljóst
skjálfta líkamans og heita ástríð-
una í rödd sinni, en bæn hans, full af