Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 94

92
ÚRVAL
ur svívirtu hami og: rógbæru nafn
hans. Tortryggiii hennar rénaði dá-
lítið. Hún gat ekki efast um, að hami
tryði sjálfur á hina guðlegu gáfu
sína. Og hann var bæði laglegur og
mælskur. í þessu innskóga héraði
voru sjaldgæfir menn jafn höfðing-
legir í fasi.
EJitt fagurt kvöld fór hann að tala
um ást „Það er bezt að við giftum
okkur fljótlega," sagði hann, eins og
þetta væri allt saman ákveðið fyrir-
fram.
„Giftum okkur!" hrópaði hún með
dökk augun full af undrun. „Hvað
kemur þér til að halda, að ég vilji
giftast þér?“
„Þú mátt til. Guð hefir ákveðið
það." „Ég skil ekki, að það komi guði
noklcurn hlut víð.“
„Allt kemur guði við. Það er vilji
hans, að við giftiunst fljótlega. Ekki
seinna en í haust."
„En ég elska þig ekki.“
„Jú, Emma, þú gerir það. Þáð er
ákveðið af forsjóninni, að þú verðir
konan mín og hjálpir mér. Ég verð
að stofna nýja kirkju . . . „_Það er
eins og þú teljir mig vissa." sagði
Emma. Henni var skemmt af hinum
liátíðlegu ráðagerðum hans. Stund-
arkom var hann gramur yfir hlátrin-
um í augum hennar, síðan tók hann
hana í faðminn og bjóst til að kyssa
hana.
Þegar hún reyndi að losa sig,
þrýsti hann henni svo fast að sér, að
hún æpti af sársauka og sparkaði í
fætur hans.
Hann braut mótspymu hennar á
bak aftur, dró hana að sér og leitaði
eftir vörum hennar. Þegar hún fann
hinar heitu, áköfu varir hans, hætti
hún að brjótast um og gafst upp
fyrir styrkleika hans. Og hann kyssti
munn hennar, kinnar og háls þangað
til hún æpti:
„Ekki, Jói! Ekki meira núna!"
„Þú veizt, að þú elskar mig,“ sagði
hann og beygði sig frá henni til að
horfa á hana. „Það er guðs vilji, að
þú synjir mér ekki."
En ísak Hale gat ekki skilið, að'
guð væri noklcuð við þetta mál rið-
inn.
„Kvænast dóttur minni?" sagði
hann. „Nei! Þú þarft ekki að ímynda
þér, að ég láti dóttur mina giftast
landeyðu, sem glápir i galdrasteina.“
„E!n ég elska dóttur þína.“
„Mér er skrattans sama. Ég segi
nei. Og ég kæri mig ekki um þig
lengur hér í mínum húsum. Farðu
norður og niður með allt þitt hafur-
taslt."
Jósep var harður í horn að taka,
eins og maðurinn, sem hann átti £
höggi við.
„Það er vilji drottins að ég
kvænist Emmu og ég skal kvænast
henni!"
„Ef þú gerir það, skal ég háls-
brjóta þig. Og farðu nú og láttu mig
ekki sjá þig.“
„Gott og vel, ég skal fara: en ég
verð að tala við Emmu fyrst." Emrca
kom, er hann kallaði. „Emma, faðlr
þinn neitar, en ég kem aftur og þú
giftist mér. Skilurðu það?“
„Já,“ sagði hún í hálfum hljóð-
um.
„Svona," öskraði ísak. „Farðu burt
— og komdu aldrei framar!"
„Ég skal koma aftur," sagði Jósep,
ósmeykur' við fyrirlitningu þessa,
manns.
Hann fór með svolitinn poka-
skjatta á öxlinni: En aftur skyldi
hann koma og þá skyldi Isak Hal«
mæta þeim sem væri honum of jarl.
Strokiö.
Palmýra og héraðið i kring hafðí
sagt Jósep stríð á hendur, þegar hann
kom þangað. Menn höfðu grafið eftir
gulltöflunum um allar Manchester-
hæðirnar, því að þeir álitu þær vera
leifar af spænskum fjársjóðum. Þeg-
ar þær fundust ekki, höfðu menn
farið heim til Smiths og hótað að
hengja alla fjölskyldu hans.
„Þú ert ekki öruggur um líf þitt,“
hi'ópaði móðir hans kvíðafull. „Þú