Úrval - 01.02.1946, Síða 105

BÖRN GUÐS
103
ána á sitt band, veiða dýr, ryðja
skóga og rækta. En hann var
draumamaður og frestaði aðgerðun-
um dag frá degi, meðan óvinir hans
brugguðu honum vélráo.
Mannraunir.
Upp frá því, að barn þeirra Emmu
dó í New York, hafði hún stöðugt
verið sorgmædd og bitur. Þegar
Jósep var hjá henni jagaðist hún við
hann, en þegar liann var fjarverandi
grét hún. Er Jósep sá eymd hennar
bað hann til guðs um annað bam; en
mánuðir iið'u og Emma var áfram
kona einsömul. „Það er undarlegt,"
sagði hún, „að þú talar við guð, en
samtgetég ekki eignast annað barn!“
Hann var mjög áhyggjufullur og
þegar kona nokkur í Ohio dó frá
tvíburum skömmu eftir að þau hjón-
in komu þangað, tók hann börnin
þegar í staö í fóstur.
Emma varð nú ánægðari, jafnvel
þó að börnin væm heilsuveil og til
mikillar byrði. Þau hjónin sátu til
skiptis uppi og vöktu yfir börnunum
þessar löngu nætur. Eftir viku voru
þau orðin bæði þreytt og sjúk á
hinmn miklu vökum.
Margir af nágrönnum Jóseps litu
á hann sem svikara og guölastara
•— og það leið að því að í odda skær-
ist. Eina nóttina brutust þorparar
inn í húsið og lögðu hendur á Jósep.
Hann reif sig lausan og sló einn af
mönnunum niður.
„Hættu þessu bölvaður óþokkinn
eða við drepum þig!“ öskraði eimi af
mönmmum.
„Hlustaðu nú á Jói Smith,“ sagði
foringinn. „Við vitum um allt þitt
guðlast. Við vitum hvernig þeir fóru
með þig heima hjá þér. Við viljum
enga djöfla hér. Ef þú ferð elcki,
ertu dauðans matur.“
„Aldrei!“ sagði Jósep. „Snáfið úr
minu húsi!“
Þrælmennin fóm aftur að góla og
gerðu aðra atlögn; og þó að Jósep
berðist eins og Ijón mátti hann ekki
við margnum. Hann var dreginn út
hálfrotaður, flettur klæðum og lú-
barinn. Síðan var hann dregiim eft-
ir frosinni jörðinni og kastað út á
svolítinn mýraríláka. Þar lá Sidney
Rigdon alls nakinn, blóðugur og
meðvitundarlaus.
Maður nokkur kom utan úr myrkr-
inu og leit á Jósep.
„Jæja, eigum við að sjá fyrir hon-
um, eða ekki. Við skulum ekki vera
að gaufa við þetta," sagði hann
óþolinmóðlega. „Þeir vita ekki, hvort
þeir eiga að hengja hann eöa setja
á hann tjöru og fiður,“ sagði annar.
„Ef við tjörgum hann, þvær hann
það af og galar hærra en áður! Við
skulum hella þvi niðrí hann.“
Þeir reyndu að fá hann til þess
að drekka löginn. Flöskustúturinn
brotnaði á tönnum hans og vökvinn
helltíst niður.
Mennirnir steyptu sér yfir Jósep og
rifu hann með nöglunum, sumir
stungu hann með beittum teinum.
„Særum hann alls staðar og fyll-
um sárin af tjöru,“ sagði foringinn.
Jósep var næstum meðvitundar-
laus og heyrði ekki, þegar mennirn-
ir fóru. I-Iann lá í klukkutima sem
dauður væri. Loks reyndi hann að
setjast upp, en datt út af aftur. Hann
rámaði smátt og smátt í það, sem
gerzt liafði og leitaðist viö að þurrka
tjöruna frá munni sínum og augum.
Þegar hann hafði hreinsað varirnar,
gat hann andað dýpra og náði dálitlu
af styrk sínum.
I-Iann komst á fætur og skjögraði
heimleiðis. Dofinn og stirður af kulda
hallaði hann höfðinu upp að dyrun-
um. Loks þegar hann drap á hurð-
ina, gægðist dauðskelkaður kven-
maður út úr dyrunum og horfði sem
snöggvast á þennan voðalega risa,
en skellti síðan dyrunum aftur við
nefið á honum með ópi og óhljóðum.
í næsta skipti kom karlmaður að
vitja dyranna. Hann varð einnig alveg
forviða.
„Náðu í teppi,“ hvíslaði Jósep.
Eftir að burtnám Jóseps spurð-