Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 116

114
ÚRVAL
ekki á þann hátt, sem Jósep hafði
ætlað. Mennirnir voru færðir úr
fangelsinu og þeim sagt, að þeir ættu
að flytjast til Richmond til yfir-
heyrslu. Þetta var snemma i apríl.
í>eir höfðu legið á steingólfi allan
veturinn. Hár þeirra og skegg var
fulit af lús; fötin hengu utan á þeim
1 fúlum dulum, og þeir voru grindhor-
aðir. Samt sem áður horfði Jósep í
kringum sig á fegurð jarðarinnar, á
fuglana og blómin og tæra lækina.
Hann varð svo hamingjusamur, að
hann fór að syngja.
Eftir yfirheyrslurnar í Richmond,
lögðu þeir af stað til stjórnarseturs-
ins í Booe-fylki ásamt lögreglustjóra
þremur varðmönnum. Lyman á kvað
að forðast réttarhöldin: hann skyldi
anr.að hvort komast undan á flótta
eða verða skotinn.
Lögreglustjórinn og menn hans
höfðu nokkrar flöskur af viský með-
ferðis og sungu og drukku á leiðinni
yfir hæðimar.
Einn varðmannanna, maður að
nafni John Hogarth virtist mjög vin-
gjamlegur útlits. Meðan þeir lágu í
tjöldunum um hádegi, brá Hogarth
Lyman á eintal.
„Hvers vegna reynið þið félagar
ekki að flýja ?“ spurði hann.
„Hvernig?" spurði Lyman tor-
trygginn.
„1 nótt verðum við allir orðnir eins
og dmkknar mýs.“
„Þú vilt, að við tökum til fótanna,
svo að þú hafir afsökun að skjóta
okkur.“
„Nei, það veit guð. Ég held þið
hafið fengið næga refsingu."
„Kannski ertu annar bölvaður Jú-
dasinn eins og Hinkel."
„Eg veit ekki um neinn Hinkel.
Gerið sem ykkur líkar. Ég var ekki
að segja annað en það, sem ég mundi
gera i ykkar sporum.“ John Hogarth
var enginn Júdas.
Um kvöldið hvatti hann lögreglu-
stjórann og hina verðina til að
drekka fast. Hann sagði föngunum
að drekka lika og láta eins og ölóðir
væm. Aformið heppnaðist og lög-
reglustjórinn og verðimir sofnuðu í
ölæði.
„Nú er tækifærið," hvislaði Hog-
arth.
„Getum við tekið af þeim byssurn-
ar ?“
„Áreiðanlega. Þið munið þurfa á
þeim að halda.“
Þegar fangarnir vom konmir á
bak, vopnaðir, sneri Hogarth rauð-
leitu andlitinu að þeim.
„Góða ferð. Kannski við sjáumst
seinna.“
Jósep beygði sig niður og þrýsti
hönd hans. „Guð mun blessa þig,“
sagði hann.
„Ekki veit ég það. Mér fannst
bara, að þið væruð búnir að líða nóg.“
„Af stað,“ sagði Jósep og menn-
irnir riðu út í myrkrið.
Fenið.
Daginn, sem Jósep og félagar
hans voru fangelsaðir, var Brigham
Young á laun í Far West. Næstu
vikur á eftir lék hann hvað eftir
annað á óvini sína. Hann ferðaðist í
kyrrþey um hjarnbreiðumar, ávítaði
trúvillinga, fræddi og taldi hug í þá,
sem höfðu verið staðfastir í trúnni
og bjó í haginn fyrir brottflutningi til
annars lands. Dugnaður hans og úr-
ræðasemi var hið eina, sem bjargaði
kirkjunni frá hruni.
Trúbræðurnir voru á tvist og bast
í felum, sumir í grenjum og
kjarri, aðrir í tjöldum langt úti í
óbyggðinni. Brigham reið um hina
miklu flatneskju kringum Far West
dag eftir dag, til þess að leita uppi
fióttamenn og skipa þeim að útvega
vagna, sem nothæfir væm til farar-
innar.
„Verið glöð!“ sagði hann hvar
sem hann kom. „Fjandakornið, við
erum ekki af baki dottinn. Undirbúið
förina til Illinois.“ Brigham var
helzti postulinn núna; þar sem Jósep
sat í fangelsinu og Rigdon var geð-