Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 122

120
tJRVAL
Abraham, vegna þess, að hann átti
margar ?“
„Margar!" hrópaði hún. „Hvað
margar konur viltu eiga?“
„Því fleiri konur sem ég á því fyrr
verð ég guð í öðru lífi. Þú verður
ein af mínum eiginkonum þar.“
Hún hugsaði til þess með ánægju,
að vera gift spámanni í þessurn
heimi, en guðlegri vei'u í öðrum.
„Hver gefur okkur saman?“
„Einhver, sem ég get treyst.“
,,En Emma — þú veizt, að við er-
um allar hræddar við hana.“
„Hafðu ekki áhyggjur út af Emmu.
Við verðum að halda þessu leyndu.
Þú færð herbergi út af fyrir þig í
húsinu okkar og borðar með okkur.
Við látum eins og þú sért fátæk syst-
ir, sem ég hafi á framfæri. Þú kem-
ur fram við mig eins og bróður,
nema þegar við erum ein.“
Lovisa flutti í Nauvoo-húsið og
fékk herbergi á annarri hæð. Jósep
ætlaði sér fleiri konur, en komst brátt
að raun um að þær voru ekki allar
jafn auðfengnar og Lovisa. Hann
hafði augastað á noklcrum, þar á
meðal Fanney Alger, Lúsindu Harris
og Hunting-systrunum — sömuleiðis
hinni fögru konu Orsons Pratt, en
hann var í trúboðsferð.
Hann fann Fanneyju eitt kvöld úti
á árbakkanum og ákvað að láta til
skarar skríða. En Fanney var eklci
munaðarsjúk eins og Lovísa: hún
varð skelfd, þegar hún heyrði ásetn-
ing hans.
„Þú hlýtur að vera brjálaður,"
sagði hún.
„Fanney systir, þú mátt ekki
styggja guð. Seztu hjá mér.“
„Ég sezt ekkert!"
„Þá læt ég þig setjast," sagði hann.
Hann tók hana í fangið eins og barn
og kyssti hana á hálsinn, meðan hún
brauzt um eins og villidýr.
Svo setti hann hana á bakkann og
settist brosandi hjá henni. „Það er
gagnslaust, að mótmæla spámanni.
Guð refsar þér, ef þú gerir það.“
„Ó, Jesús minn. Hvað skiptir guð
sér af því ? Auk þess áttu aðra
konu . . .“
„Ég þarf margar konur. 1 öðrum
heimi . . .“ „Það verður enginn ann-
ar heimur fyrir mig, ef ég syndga
í þessurn."
„Það er ekki synd,“ sagði hann
mynduglega. „Heldurðu að spámað-
ur af guði mundi leiða konur í
synd?“
„Það virðist nú samt vera.“ Hún
leit á munn hans og minntist þess,
hvernig hann hafði kysst hana. Hún
var gröm við sjálfa sig, vegna þess
að henni þóttu kossar hans góðir.
„Fanney, þú verður að vera konan
min.“
„Nei!“
„Ég segi jú. Það er guðs vilji og
ef þú hlýðir ekki, ferð þú til hel-
vítis.“
„Jæja, einmitt það!“ Það voru fyr-
irlitningardrættir um munn hennar,
en hún var skelfd í augunum. Er öllu
var á botninn hvolft, var hann spá-
maður, sem gerði kraftaverk.
„Ég verð að fara. Ég sltal hugsa
um það.“
„Segðu engum frá því. Ef þú
slúðrar, færðu hræðilega refsingu.“
Fanney hugsaði sig um í marga
daga. Hún lcom á skrifstofuna og
hlustaði á fortölur hans og mælskar
útlistanir. Hann tók ekki konur til
að svala fýsnum sínum, heldur vegna
þess að það var guðs vilji. Hann
minnti hana á hina fornu spámenn,
sem höfðu átt margar konur. Smám
saman gafst hún upp og eftir nokkr-
ar vikur lofaði hún honum að kyssa
sig.
„Ég get ekki á mér heilli tekið fyr-
ir þetta," sagði hún með augun dökk
af sorg.
„Fanney, hugsaðu um hvaða refs-
ingu ég mundi fá, ef það væri
synd.“
Hún andvarpaði og hann lukti
hana sterkum örmum sínum.
Lúsinda Harris, sem var þrifleg í
vexti og laus við allt hugmyndaflug.
tók Jósep eins og hann væri óskeik-