Úrval - 01.02.1946, Síða 125

BÖRN GUÐS
123
lijónabandið. í>essi hagsýni, rökliugs-
andi maður laut höfði og skalf af
jþurrum ekka. Þegar hann leit upp var
hánn fölur af kvíða og efa.
,,Ertu orðinn brjálaður, Jósep?"
„Nei, Biigham. Þú hefir ekki lesið
biblíuna vel, ef þú veizt ekki, að f jöl-
íkvseni hefir alltaf verið fyrirskipað
hjá guðs útvalda lýð."
Brigham hristi höfuðið. „Ég vil
ekki bregðast skyldunni, en þetta —
fari það bölvað — ég vildi helzt vera
dauður! Hefurðu talað við hina post-
uiana ?“
„Ekki nema Hymm. Hann auð-
mýkti sig og guð sendi honum vitrun.
Harni trúir núna.“
Brigham hafði aldrei efað, að Jósep
væri spámaður. Engu að siður var
þetta furðuleg kenning. „E>egar utan-
kirkjumenn heyra um þetta,“ sagði
hann, „reka þeir okkur burt.“
„Við verðum að halda þessu full-
komlega leyndu meðal leiðtoganna,"
sagði Jósep, „þangað til guð fyrir-
Skipar mér að gera það uppskátt fyr-
ir heiminum."
Jósep átti nú um 20 konur, sem
bjuggu allar í mötuneytishúsinu, ann-
ao hvort sem nauðstaddar systur eða
venzlakonur. Einn morgun, þegar
Emma hafði fengið veður af orð-
rómnum, sem á þessu lá, kom hún
eins og ljón inn í skrifstofu bónda
síns.
,,Þú, kvensemisdjöfullinn þinn!"
sagði hún.
..Þú hefir heilt kvennabúr í mínum
húsmn."
„Hlustaðu á mig —.“
..Haltu þér saman!“ æpti hún. ,,Þú
hefir leikið á aðra, en þú hefir aldrei
gabbað mig! Ég hefði þolað þér þetta,
ef þú hefðir verið með það annars
átaíiar en í minum húsum."
„Viltu hlusta á skynsamleg rök?“
,,Ég hlusta ekki á neitt! Þú ferð
burt með þessar skækjur héðan, eða
% skal koma upp um hneykslið, svo
aö þú verðir sendur norður og niður.“
Jósep var gramur. ,,Ef þú reynir
að steypa mér í glötun, rek ég þig
úr kirkjunni og þú verður dæmd að
eilífu."
„fig vil heldur vera dæmd að eilífu.
en þurfa að búa sarnan við heilt hús
af hórum. Og þú skalt ekki hóta
mér neinu, Jói sælk“
Hún kipraði varirnar spottandi.
„Þú getur ógnað öðrum, en ég þekkí
á þig. Ef þú kastar mér út úr kirkj-
unni, skal ég sýna öllum heiminum
það, sem þú hefir aðhafst."
Jósep hné niður í stólinn. Þessi
ofsafulla icona hafði ailtaf verið svipa
á hans baki síðan hann kvæntist
henni.
„Þú varst rekinn úr New York,“
sagði hún. „Þú varst eltur burt frá
Ohio. Þér var troðið í svartholið í
Missouri. Ef þú kemur þessum drós-
um ekki hurt, skalt þú fá enn verri
útreið."
„Talaöu ekki svona um konurnar
mínar."
„Konurnar þínar!“ blés hún.
„Heyröu, ég ætia ekki að rífast við
þig. Burt með þær.“
,,Þá það,“ sagði Jósep og klóraði
sér í augnabrúnunum. „En þær, sem
engan samastað eiga, verða að fá að
vera áfram."
Emma hugsaði sig um og sagði
síðan, að Elsa og Emilía mættu vera,
ef hann fseri með hinar.
Jósep kom að máli við konur sín-
ar. Sumar mölduðu í móinn, en allar
létu að vilja hans, tóku saman þessar
fáu föggur sínar og settust að hjá
frændum og vinum. Það var hiægi-
legt, hugsaði Jósep, að láta þennan
pilsvarg reka konurnar hans á dyr,
en hann gat ekki við ráðið.
Nú komu nýjar áhyggjur. Utan-
kirkjumenn höfðu komizt á snoðir
umhimneskahjónahandið og það varð
gremja um allt Illinoisriki. Jafnvel
nokkrir af trúbræðrum hans fylltust
viðbjóði og gengu úr kirkjunni, þeg-
ar kvitturinn kornst á loft. Aðrir
voru hamslausir yfir því, að allir
fengu ekki að njóta þessara sénrétt-
inda.
En jafnvel ennþá hættulegri varð