Ný sumargjöf - 01.01.1861, Blaðsíða 55

55
voru eogin sár á þvi, en yfirbragð iians var því líkast,
sem bann svæfi.
Plinius ýngri varð eptir i Misenum, einsog fyrrsegir,
og sat hann við bókastörf sín það sem eptir var dagsins.
En það var engin værðar nótt, sem fór í hönd. Jarð-
skjálftinn gerðist svo ákafur, að húsið, sem Plinius var i
með móður sinni, tókst i lopt upp með grundvellinum
og rifnaði, og lá við sjálft, að það hryndi saman.
Hljóp þá móðir Pliniusar inn til hans í dauðans
ofboði. Var hann rétt nýrisinn á fætur, því hann ætlaði
að vekja hana, ef hún svæfi; gengu þau þá út og settust
niður milli hússins og sjóarins. þetta var einni stundu
eptir miðnætti. Með þvi nú ekkert lát var á jarðskjálftanum,
þá þóktust þau ekki óhult, þar sem þau voru og réðu því af
að forða sér úr borginni. Flýði fjöldi fólks á eplir þeim
í mestu ángist; voru allir áræðislausir og þorðu í ekkert
að ráðast, gerði einn það, er hann sá annan gera. Brá
þá mörgu undarlega við, vagnar gengu aptur á bak á
jafnsléttu og varð ekki við gert, þó steinar væru lagðir
undir hjólin; sjórinn vék sér undan landinu og var sem
hann keyrðist í sjálfan sig af jarðarhristingnum; varð
botninn sumstaðar þur og lágu fiskarnir þar spriklandi.
Sást nú aptur kolsvartur skýmökkur, ógurlegur ílits, og
stóðu útúr honum kynlegir blossar, einsog þrumuleiptur,
og þó miklu meiri en eldíngar eru að öllum jafnaði.
Nú féll mökkur þessi til jarðar og huldi sjóinn, svo
að hvorki sást Kapri né höfðinn við Misenum og tjáði þá
ekki annað en að forða sér; leituðu þau mæðgin undan
og héldust í hendur. Fór nú askan að falla og varð Plin-
iusi litið við; sér hann þá hvar kafþykkur sorti kemur