Ný sumargjöf - 01.01.1861, Blaðsíða 70

70
að þókuasl lienni ineð því að tilbiðja fegurð hennar og
gera sér upp ástadekur. Varð lienni aldrei ofinikið boðið
af slíku, því enda þegar hún var koinin á sextugs aldur,
reiddist hún ekki, þó hún væri kölluð eingill fegurðar,
eða Venus. Vissi Elisabeth, að inanni lilist á hana, þá
var hann lánsmaður, en illa var sá farinn, seiu meiddi
hégómafVsn heunar.
Bandafvlki INiðurlandauna sendu einusinni til hennar
glæsilegan sendiherra flokk með fríðu föruneyti. Ungur
maður í sveit þeirra leit Elisabeth ástaraugum, þegar á
fyrsta áheyrnarfundi og sagði hann við Englendíng nokkurn,
er stóð næstur hontim: „það gengur yfir mig, hvað sjaldan
er talað um fríðleika drottníngarinnar yðar. Mér lízt svo
vel á hana, að eg valla ræð mér, og væri þess kostur, þá
skyldi eg sýna henni, að hún getur gert góðum dreng
lieitt um hjartaræturnar“. Slíkum og öðrurn léttúðugri
orðum fór hann um drottnínguna og leit ýmist til hennar
eða Englendíngsins, en hún sá, livað um var að vera.
þegar sendiherrarmr voru geugiíir burt með sveil sína, lét
hún sækja Englendínginn og hótaði honum hörðu, nema
hann segði sér, hvað hann hafði talað við Hollendíngiun.
Varð Englendíngurinn þá hræddur og sagði að þeir hefðu
talað um smámuni eina, en Elisabeth gekk fast á hann og
sagði hann henni þá loksius samtal þeirra. Hló Elisabelh
að því og lét hann síðan fara. En er sendiherrarnir
kvöddu hana, gaf hún hverjum jieirra gullfesti, sem var
átta hundrað dala virði, og hverjum fylgdarmanna um sig
gaf hún líka festi, sem var huudrað dala virði, en sá fékk
sextíin hundrað dala festi, sem fyrr var frá sagt, að fell
hafði ástar hug til hennar.