Norðurljósið - 01.01.1966, Blaðsíða 93

NORÐURLJOSIÐ
93
15. PEPITA.
Inni í skóginum var lítil sígauna-stúlka að dansa.
Hún var glöð og áhyggjulaus. í augum listamanns-
ins, sem gekk um skóginn, var hún fyrirtaks mynd.
„Hvað heitir þú, stúlka Iitla?“ spurði hann.
„Pepita,“ svaraði hún og brosti.
„Pepita, viltu koma í vinnustofu mína í borginni,
svo að ég geti málað þig? Eg borga þér fyrir í hvert
skipti, sem þú situr fyrir. Þú munt þurfa að koma
þrisvar.“
Pepita bað móður sína leyfis, sem samþykkti
þetta. A tilteknum degi var henni boðið inn í ókunn-
ugt herbergi, ðþrifalegt með safni af málaragrind-
um, lérefti, penslum og litum.
Stórt málverk, hálflokið, en þó greinilegt í aðal-
dráttum og efni, dró að sér athygli hennar. Það var
af manni, hryggUm og einmana. Hann virtist bera
allar sorgir hfeimsins. Meðan hún sat fyrir hjá mál-
aranum, hvörfluðu augu hennar alltaf til þessarar
stóru, sorglegu myndar. „Hver er þetta?“ spurði
hún. En listamaðurinn s’agði henni að sitja kyrr, unz
heimsóknin væri búin.
Hún kom aftur, en horfði fyrst á myndina á veggn-
um. í þetta skipti sagði málarinn henni, hvers vegna
maðurinn væri svo hryggur á svipinn.
„Þeir börðu hann!“ hrópaði Pepita, „þeir negldu
hendur hans og fætur á þennan tréhlut; þeir mörðu
allt andlitið á honum og gáfu honum kórónu úr
þyrnigreinum. Hvers vegna? Var hann svo fjarska
vondur maður, að þeir gerðu allt þetta við hann
þess vegna?“
„Nei, hann var aldrei vondur,“ sagði listamaður-
®n, „heldur vingjarnlegur, góður og heilagur, sterk-
ur, sannur og fullur af viðkvæmum kærleika.“ Og