Norðurljósið - 01.01.1966, Blaðsíða 170

170
NORÐURLJÓSIÐ
hún er í heimavistarskóla, af því að foreldrar hennar eru kristni-
boðar. Þau eru heima í þrj á mánuði í sumar. Hún vildi, að ég
væri eitthvað af sumarleyfinu hjá sér, en ég skrifaði aldrei heim
um það. Ég vissi, að mamma yrði ekki um of hrifin af þeirri
hugmynd. Stellu langar til að verða kristniboði, þegar hún verður
stór, og vill láta mig lofa því að fara með henni. En það er annaÖ
með mig. Mamma og pabbi kæra sig ekkert um að fara í kirkj u.
Frænka,“ sagði hún gruflandi á svipinn, „pabbi var vanur að
fara í kirkju, þegar hann var drengur, var ekki svo? Hann var
vanur að segja mér á kvöldin sögur frá þeim tímum, þegar hann
átti heima hjá þér. Hann sagði mér jafnvel sumar af biblíusög-
unum, sem þú kenndir honum. Hvers vegna fer hann aldrei nú?
Hvers vegna breytist fólkið, þegar það verður fullorðið?“
„Ég er hrædd um, að það sé dálítið erfitt að svara þeirri spurn-
ingu, Jennifer,“ svaraði Elízabet þýðlega, meðan hún hugsaði á
þá leið, að það hefði þó ekki orðið með öllu árangurslaust, að
hún reyndi að kenna Filippusi eitthvað gott fyrst hann hafði
kennt dóttur sinni sumt af því. „Stundum veröur fullorðna fólkið
fyrir vonbrigðum. Það vantar trú og þolinmæði til að bíða þess,
að bænir þess fái svar. Stundum finnst því of erfitt að lifa eins
og sannkristnum manni ber og kýs þá léttari leiöina.“
„Heldur þú enn áfram að biðja fyrir pabba, þó að hann sé
orÖinn fullorðinn?“ var næsta spurningin.
„Já,“ svaraði Elízabet, „og þér og móður þinni líka.“
„Að hugsa sér annað eins! Allan þennan tíma,“ sagði Jennifer
hugsandi. „Þú hlýtur að eiga mikið af þolinmæði!“
Eftir þetta lásu þær saman á hverjum degi í biblíunni. Þegar
helgin nálgaðist, lét Jennifer í ljós, að hún v.ildi fara með Elíza-
bet í kirkju. En hún sagði, að hún yrði fyrst að biðja móður
sína leyfis.
Þegar hún gerði það, svaraði Elaine og gretti sig svolítið:
„Ekki á morgun, góða. Við ætlum að skemmtisiglingavatninu.
Einn af vinum pabba hefir lofað að lána okkur vélbátinn sinn.“
Svona gekk það sumarleyfið út. Elaine skipulagði um hverja
helgi skemmtiferðir. Elízabet fannst nú, að það hefði gert þeim
Filippusi og Elaine meira gott, að vera róleg heima um helgar.
Þau voru bæði að sjá mjög þreytt og hætt við bráðlyndi. Filippus
var annars hugar og áhyggjufullur.
Svo var það eitt laugardagskvöld, að Jennifer gerði alveg upp-
reisn. Hún hafði sem venjulega beiðzt leyfis að mega fara í