Norðurljósið - 01.01.1984, Blaðsíða 158

158
NORÐURIJÓSIÐ
húsinu“, Hún hét Mrs. Clissold, og hún hafði lítilfjörlegar
tekjur, sem aðeins nægðu til að geta lifað mjög óbrontu lífi.
Clive, sonur hennar, var að lesa undir mjög erfitt próf, en ef
hann stæðist það, gat hann fengið góða stöðu. Þau höfðu
ekki efni á að borga duglegum kennara, svo hann ákvað
hugrakkur að stunda námið tilsagnarlaust, fullviss um, að sér
mundi takast það, ef hann aðeins hefði nægan tíma og algert
næði.
Þegar þau sáu að „Rauða húsið“ var auglýst til leigu með
mjög vægum kjörum, — munnmælin um draugaganginn
ollu því, að það var autt árum saman — tóku þau það strax,
og þannig stóð á því, að þau bjuggu nú í skóginum, hér um
bil hálfa þriðju mílu vegar frá heimili okkar.
Það var farið að lygna. Dagsljósið braust gegnum hin
dimmu ský, og þrengdi sér jafnvel í hina dimmu afkima
skógarrjóðranna, þegar við loksins heyrðum hófadyn, og rétt
á eftir stökk ungi maðurinn af baki, og gekk upp tröppurnar.
Ég þaut fram í forstofuna, og á andliti mínu mátti 'lesa
spurningu þá, sem tungan ekki megnaði að bera fram.
„Hann er lifandi. — Það er von um hann. — Læknirinn er
hjá honum núna, — Yður langar heim, það er ég viss um. —
Móðir mín, ég held þú gætir orðið Miss Etheridge að miklu
liði. Villt þú koma með okkur?“
Síðan lögðum við þrjú af stað snemma um morguninn.
Clive réði ferðinni. Það var löng ganga yfir rennvott grasið,
því rigningin var ekki hætt, og vindurinn ýlfraði ennþá
ömurlega milli trjánna.
Þegar við loks komum heim til mín, skildi ég við vini mína
í forstofunni, og flýtti mér að herbergi því, sem faðir minn
lá í.
Móðir min kom á móti mér í dyrunum, faðmaði mig að sér
og sagði; „Ó, María, Villiblómið mitt, hann mun lifa.
Læknirinn kom til hans rétt í tæka tíð. Og þó — og þó. — Ó,
ég get ekki sat þér það núna. — Komdu.“ Og hún ýtti mér
áfram að rúmi föður míns.
Framhald í næsta árgangi.