Norðurljósið - 01.01.1984, Blaðsíða 149

NQRÐURI .JÓSIÐ
149
Nú varð þögn, hátíðleg, heilög þögn, sem ekkert rauf
annað en hinn ljúfi fuglasöngur, og hin þýða suða í vindinum
milli trjánna.
Og á þessu kyrrláta augnabliki, frammi fyrir Guði, varð
mér það svo ljóst, að ég, sem syndari, gat ekkert gert til að
öðlast sáluhjálp, en Drottinn Jesús gat gert allt, og gerði allt,
sem þurfti, mér til hjálpræðis, og að hið eina, sem mér bar að
gera, var að fela mig honum, í fullkomnu trausti þess, að
hann mundi frelsa mig.
Þá hljómaði í sumarkyrrðinni rödd, þrungin krafti og inni-
leik, og brennandi bænarorð fyrir ódauðlegri sálu. Það var í
fyrsta skifti, sem ég heyrði beðist fyrir bókarlaust, og það
hreif mig meira en ég get með orðum lýst, einkanlega vegna
þess, að þessi undarlegi sendiboði Drottins bað einmitt fyrir
mér og sáluhjálp minni.
Aftur varð þögn. Svo fór ég líka að biðja, ef hinar fáu,
sundurslitnu setningar mínar gátu kallast bæn. Ég sagði
Drottni Jesú frá því, að ég þarfnaðist hjálpræðis hans, að ég
væri ákveðin í að öðlast það, hvað sem ég yrði að leggja í
sölurnar, og að ég þar og þá, og eins og ég var, gæfi mig
honum á vald um tíma og eilífð.
Þegar ég hætti, fletti ungi maðurinn ennþá einu sinni
Biblíunni minni og mælti:
,„Heyrið nú hvað hann segir: Vér fórum allir villir vega
sem sauðir; hver vor stefndi sína leið, og þó lagði Drottinn á
hann syndir vor allra. — Á hvern hafa þá syndir yðar verið
lagðar?“
„Á Krist.“
„Liggja þær þá framvegis á yður?“
„Nei, það getur ekki verið.“
„Það er satt. Hann hefir tekið þær á sig og borið þær langt
burt; svo langt, sem austrið er frá vestrinu, og hann lýsir því
yfir, að hann skuli aldrei framar minnast þeirra.“
Blíður friður og ró gagntók sálu mína; það var engin æsing
eða geðshræring, og satt að segja fann ég enga breytingu á
mér aðra en þá, að óróleikinn og hugsýkin voru horfin. Ég
reiddi mig á orð Krists — vissi að það var sannleikur.
Við töluðum saman niðri í dalverpinu dálitla stund ennþá,