Andvari - 01.01.1976, Qupperneq 46

44
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
Samt hef ég góða samvizku af því, að textinn skánaði mikiS í meSförunum
og skýringarnar líka. En þegar að formálanum kom, féllust mér hendur.
Eg strikaði talsvert út, hitt varð að fara aS mestu eins og það var. ... Við
þetta verður nú að sitja, þangað til bindið verður endurprentað og við
Matthías háðir hjá Máríu okkar."
SigurSur hreyfir síðar í bréfinu mjög merkilegum huginyndum um
Vínlandssögurnar, er hann fylgdi eftir að nokkru löngu síðar í yfirliti sínu
um sagnaritunina í Nordisk kultur VIII 1953, en Jón Jóhannesson kannaði
svo þetta mál allt að nýju í hinni kunnu ritgerð um aldur Grænlendinga
sögu, er hirt var í Nordælu, afmæliskveðju til SigurSar Nordals 1956.
Ummæli Sigurðar í fyrrnefndu bréfi 30. október 1935 voru þessi:
„Ég skal geta þess, að ég efast mjög um, að Elauksbók hafi jafngóða texta,
að öllu samanlögðu, og 557, og ég get heldur ekki veriS öruggur í þeirri
trú, að Eiríks saga rauða sé í einu og öllu merkari heimild en Grænlend^
inga saga (sem Matth. kallaSi svo á móti vilja mínum). Samanburður
þessara tveggja heimilda er annars merkilegur fyrir bókmenntasöguna, en
hvar á maður yfirleitt að finna criteria [kennimerki] til Jiess að dæma ís-
lendinga sögur sem sögulegar heimildir?"
GuSni Jónsson sá um útgáfu Grettis sögu, Bandamanna sögu og Odds
þáttar Ófeigssonar 1936. Fór hið hezta á með honum og Sigurði, en eins
og verða vill, vakna margar spurningar, þegar farið er að kafa í sögurnar,
og stóðst Sigurður ekki freistinguna að Jroka einum þætti rannsóknar Grettis
sögu enn nokkuð áleiðis. Hann birti ritgerð um Sturlu Þórðarson og
Grettis sögu í 4. hefti Islenzkra fræða (Studia Islandica) 1938. Hafði
Sigurður hafið útgáfu þess ritsafns 1937, og komu þrjú hefti út á því ári
eftir jafnmarga höfunda, en alls stýrði Sigurður útgáfu tólf hefta.
I 4. heftinu segir Sigurður svo, þegar hann hefur skýrt frá útgáfu
Guðna Jónssonar á Grettis sögu 1938: ,,Eg vil geta þ>ess nú Jiegar, að þótt
hér á eftir verði hent á smáveilur í meðferð textans á einstökum stöðum í
útgáfu Guðna Jónssonar og í ályktunum um myndun sögunnar stigið
nokkrum fetum framar en hann hefur gert, þá rýrir þaS ekki gildi J>ess
prýðilega verks, sem hann hefur unnið. Utgáfa hans tekur á allan hátt
hinum fyrri útgáfum Grettis sögu mjög fram. Það voru einmitt vissar
athuganir Guðna í formálanum og hin skýra mynd, sem hann í neðan-