Andvari - 01.01.1976, Síða 89

ANDVAIU
SIGURÐUR NORDAL
87
1916, ári eftir að faðir hennar dó. Sigríður móðir Ólafar lifði hins vegar
til hárrar elli, lézt 11. janúar 1950.
Ólöf var góð málamanneskja, las rnikið, fékkst nokkuð við þýðingar
og var kunn að snjöllum upplestri i útvarp.
Þeim Sigurði varð þriggja harna auðið, einnar dóttur, er þau nefndu
Beru eftir dóttur Egils Skalla-Grímssonar, og tveggja sona, Jóhannesar
seðlahankastjóra og Jóns tónskálds og skólastjora Tónlistarskólans.
Þau hjónin misstu Beru 10. október 1927, þá á fimmta ári, og var
þeim það þung raun. Dótturmissirinn hefur rifjazt upp fyrir Sigurði, er
hann áratugum síðar var í ritinu um Hallgrím Pétursson að skrifa um
barnamissi hans, tvö dóu kornung, ,,en Steinunn, sem hefur verið auga-
steinn hans, komst ekki nerna á fjórða ár, do 1649. Og nokkru seinna
segir hann: „Tíminn hefur mýkt söknuðinn eftir Steinunni, þott ljufsar
minning þessa yndislega barns hafí fylgt honum ævina á enda.
Frá því er skýrt fyrr í þessari grein, hversu Ólöf reð því, að Sigurður
lét ekki alþingishátíðina 1930 fram hjá þeim fara. Hún átti ekki til stór-
lyndra að telja, ef hún fékk ekki ráðið því, sem hún vildi, þegar svo
har undir.
Nærgætni hennar sjáum vér, þótt í litlu se, þegar hún let það eftir
Sigurði að ráða nafni fyrsta barnsins og skira það fornu og fagætu nafni,
sem hann hefur haft dálæti á, og hann reð einnig nafni eldra sonarins,
konum fundizt, að hann ætti föður sínum svo mikla skuld að gjalda, að
ekki mætti minna vera en hann héldi upp nafni hans. En Ólöf fekk að
lokum sinn Jón, er sór sig í ætt hennar jafnmikið og Johannes í föður-
ættina, svo að ekki hallaðist á. Sárast var, að Ólöf átti lengstum við heilsu-
leysi að stríða, en hún lét það ekki huga sig, og á goðum stundum gat hun
verið allra manna glaðværust og leikið við hvern sinn fingur.
Þeim Ólöfu og Sigurði varð mikil gleði að fylgjast með námi og frama
sonanna. Þau unnu bæði tónlist, og munum vér, hvað Sigurður sagði um
það efni í hréfi frá Oxford 17. júní 191/, er fyrr er til vitnað, og siðar
ritaði hann stundum greinar um hljómleika hér heima og eina í 5. hefti
Tímarits Tónlistarfélagsins 1940 um Tónlistarskólann og íslenzka menn-
ing. Hefur hann þá naumast grunað, að Jón, yngri sonur hans, ætti síðar
eftir að veita þeim skóla forstöðu.