Andvari - 01.01.1907, Blaðsíða 65

Tómasar Sæmundssonar.
59
postulanum Páli; getur þó hvergi þess í gömlum
bókum, að hann hafi þessa snild tíðkað. Enn var
eftir að láta sýna okkur nunnuklaustur eitt; barði
fylgdarmaður okkar þar að dyrum og var bráðum
lokið upp. Tók þar á móti okkur ein afnunnunum
og leiddi okkur fyrst inn í eina forstofu með mikilli
hæversku, hvar hún bað okkur dvelja litla stuud,
meðan undirbúið væri, að við gætum séð klaustur-
hýbýlin. Stofa þessi var sorgleg að líta og harla ein-
föld; var þar ekkert lauslegt eða til prýðis nema
málverk, myndir Krists og helgra manna, alt í liinni
sorglegustu stöðu. Nunuan var á að gezka fertug
að aldri; hún liafði hvítt band eður klút um höl'-
uðið, en aftur af huakkanum gekk svört tunga eða
skýla, sem náði niður á herðarnar og fram með
vöngunum beggja megin. Hún var í hláu eða dökk-
leitu fati með röndótta svuntu, og á baki, niður frá
mitti, gekk mjór, svartur, ryktur bleðill, er náði niður
undir jörð. í tali var hún mjög hæg, þægileg og
greind, og þó svo hrygðarbúin, að við varla gátum
komið henni til að brosa. Við byrjuðum með að
vorkenna henni þá erfiðu sýslan, er hún liafði valið
sér, en hún kvað hana ekki falla erfiða þeim, erþar
til hefðu sannarlegt kall; létum við, þegar fram í
sótti, ræðuna berast á hlutinn þann, sem stúlkurnar
oftast hugsa um, nfl. giftingar, og létum í veðri vaka,
að mæður í hóp stálpaðra barna sinna hlytu að vera
ánægðari og eiga við lukkulegri kjör að búa, en þær
sem tækju þessa stöðu, en liún lét það fjarri fara
[og| sagði með álierzlu, að hjónabandslukkan væri
harla stopul; Ileslar konur mættu fyrirlitningu, úlfúð
og ótrúmensku, svo þær vildu fegnar aldrei hafa verið
við hjúskap bendlaðar. En þar við bættist sjálfsagt,
að sá sýndi stærri fullkomlegleika og dygð, er væri
ógiftur. Alt klaustrið var þokkalegt, hreinlegt og við-
hafnarlaust; heyrði stiftun þessi til »Elísabetar-regl-