Andvari - 01.01.1907, Blaðsíða 141

Fiskirannsóknir.
135
sækjast eftir þeim, eins skiftir það miklu fyrir oss,
hvort fiskitegundirnar eru arðsamar fyrir oss eða ekki.
Fiskar sem lifa mikið upp um sjó, en litið við
botninn, svo sem sildin, koma að eins af hendingu í
vörpuna; síldarveiðunum getur því eigi verið neinn
háski búinn, sama má segja um loðnu og sandsíli;
það eru að vísu eigi fiskar, er veiddir séu til matar,
en eru afarmerkir sem fæða fyrir þorsk og ýsu.
Báðir þessir fiskar smjúga vörpuna1. Ufsinn fer mik-
ið upp um sjó, en kemur þó stundum í botn og fer
þá stundum töluvert í vörpuna, en ekki sem neinu
nemur í samanburði við þá mergð sem af honum er
hér í sjónum, enda sækjast l)otnvörpungar lílið eftir
honum. Honum getur eigi talist liáski búinn af þess-
ari veiði. Um karfaun má segja liið sama. Hann
er reyndar meiri botnfiskur en ufsinn, og kemur því
mikið í vörpur stundum, einkum nærri hraunbotni,
en liann er líka djúpfiskur, sem lifir á mjög miklu
dýpi, langt fyrir utan botnvörpungamið, en gengur
inn á grunn (40—60 fðm.) lil að gjóta. Hrognkels-
in eru að líkinduin aðallega botnfiskur, en eru lítið
á liolnvörpungamiðum, nema á leiðinni á gotstöðvar
sínar og af þeim og fara þá oft upp um sjó; þau
koma þá töluvert í vörpur stundum, en þó af liend-
ingu, því ekki sækjast botnvörpungar eftir þeim. Eg
gel því eigi séð að þessi veiði muni liafa neinar illar
afleiðingar fyrir hrognkelsaveiðina. Steinbítur kemur
töluvert í vörpuna, en af því að mér er ókunnugt
um, hve mikil brögð eru að því á þeim svæðum sem
hann aflast mest á (við Vestíirði), skal ég láta ósagt
1) Eg skal og skjóta licr inn þcirri athugascmd, að það sem varpan
skemmir af botmiýrum, sem eru fæða fyrir íisk, er alveg hverfandi.
Eins er með »jurtagróðurinn«, er menn eru svo hræddir um að cyði-
leggist; þessi »jurtagróður« er aðallega svampar og polýpar, er iiskar
eta injög litið af og jurtir eta sjiívarfiskar ekki. Að visu er nokkuð af
dýrum er fiskar cta, t. d' slöngustjörnum og kröbbum, innan um þetta,
en ekki svo neinu verulegu nemi.