Andvari - 01.01.1907, Blaðsíða 122
116
Fiskirannsóknir.
strengirnir farið í skrúfuna, en það getur orðið hættu-
spil. Pað bar aðeins einu sinni við á »Coot«, að
varpan færi í ólag, þau 23 skifti er hún var dregin
meðan eg var með, án þess hún þó skemdist.
Mér er Ijúft að geta þess að kynni þau, er eg
hafði af skipshöfninni, voru hin beztu, sérstaklega
má eg þaklca skipstjóra fyrir, hve boðinn og búinn
liann var lil að gera alt senr hann rnátti til þess að
eg hefði sem rnest gagn af veru minni á skipinu,
auk þess sem hann gerði fúslega fyrir mig ýmsar at-
huganir viðvíkjandi lífsliáttum ýmissa fiska, allan
útivistartíma skipsins þetta ár.
Eg ætla mér eigi að lýsa botnvörpuveiðiaðferð-
inni í þetta sinn, því eg hefi gert það áður (í skýrslu
minni fyrir árið 1899); enda fór flest eins fram nú
og i fyrra skiftið. Aðeins vil eg taka fram, að alt er
óbrotnara á »Coot« en var á »Brimsnæs« er lýtur
að þvi, hvernig dráttarstrengirnir eru festir, meðan
varpan er dregin. »Taumar« eru engir né lásar á
strengjunum. Dráttaráreynslan hvílir l>eint á vind-
unni. Strengirnir eru teknir saman í slagblökk á
borðstokknum, skamt fyrir aftan aftari gálgann og
frá þeim stað ganga þeir heint í vörpulilerana. Til
þess að sjá megi, hvort jafnt sé gefið út aí' háðum
strengjunum, er hampur snúinn í þá með jöfnum
millibilum.
2. Innlend botn- Þegar botnvörpungar fóru fyrst að
vörpuútgerð sýna sig í Faxaílóa, vorið 1895, mun
og önnur útgerð. Jíkiega ['áum hafa komið til liugar, að
eftir 10 ár mundu íslendingar sjálfir fara að gera út
skip til botnvörpuveiða, því, sem eðlilegt var, vakti
konra þeirra bæði grcmju og lcvíða, gremju út af
yíirgangi þeirra, er þeir lögðu undir sig heztu fiski-
mið manna, er þeir höfðu notað frá elztu tímum og
og eðlilega álitu sig eina eigendur að og kvíða fyrir