Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1914, Blaðsíða 62
52
ÓLAFUR s. thorgeirsson:
vanur. Það var eins og Vilhjálmur hefði lyft allri
ættinni til hærri metorSa í félagslífinu.
Presturinn fór, en öll hin sátu um stund og töl-
uSu saman; svo fóru þær. gamla konan og Lenchen,
aS tilreiSa kveldverSinn. Vilhjálmur, faðir hans og
FriSrik litli horfSu á þær. ÞaS var mikill mismunur
á gömlu lotnu móðurinni og ungu fallegu kærustunni
hans GottfreSs. Vilhjálmur virti Lenchen fyrir sér.
,,0g hvernig líSur Gottfreð ?“ spurSi hann alt í
einu. ÞaS var eins og þeim yrSi öllum hálf bylt viS
Enginn hafSi munaS eftir Gottfreð eSa minst á hann
fyr.
,,Ó, honum líSur mjög vel“, sagSi faSir hans.
Svo varS einkennilega vandræSaleg þögn, og meSan
á henni stóS opnaðist hurSin og GottfreS kom inn,
gagndrepa af skúrinni, sem komió hafSi meðan hitt
fólkiS sat frá sér numiS af ánægju viS kaffiS og kök-
urnar meS prestinum.
Vilhjálmur spratt á fætur og heilsaSi bróSur sín-
um meS innilegu handtaki og hjartnæmustu heillaósk-
um. Þeir stóóu hver hjá öSruin nokkra stund, hjarS-
maSurinn gagndrepa og áhyggjulausi ferSamaðurinn,
þur og vel klæddur.
,,HvaS er aS tarna! Þú ert orSinn hreinasti
herramaSur, Vilhjálmur !“ sagði GottfreS brosandi og
kinkaSi kolli að bróSur sínum. Svo fór hann út úr
stofunni til þess aS hafa fataskifti.
,,Er hann heilbrigSur?“ spurSi Vilhjálmur.
,,Já, já“, svaraSi faSir hans.
,,ÞaS er eins og hann sé orSinn gamall“, sagSi
Vilhjálmur, og svo kom sama vandræSalega þögnin
aftur. ÞaS var eins og Gottfred væri hálfvegis utan
viS alla gleSina. Lenchen var orSin föl; það var eins
og hún væri hrædd viS eitthvaS. VUhjálmur sá
hversu henni var brugSiS og brosti framan í hana.
Fölvinn hvarf, og hún varS blóSrjóS lit undir eyru.