Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1914, Blaðsíða 70
60
ÓI.AFUR s. thorgeirsson:
sig. Lesarmn hefir ef til vill þegar rent grun í, aS
hann var prestur, og hann hafSí fariS þessa för meS
háleitustu hugsanir og hugmyndir. Hann laut niSur,
lyfti upp votu lafinu á gömlu kápunni, sem bróSir
hans var í og bar það aS vörum sér. „BróSir
minn“, sagSi hann hikandi ; ,, viltu nú yfirgefa alt ?
Viltu koma meS mér í fjarlæga landiS og hjálpa mér í
köllun minni þar? Viltu segja söfnuSi mínum hvaS
þú hefir lært?“
GottfreS brosti. ,,Kæri bróSir“, sagSi hann ;
„þaS er of seint. Eg get aldrei gert það. Þú getur
reynt þaS ef þú vilt. ÞaS er ekkert nýtt. ÞaS er í
hverjum manni — í hverju landi. Það er í hverjum
sólargeisla og hverjum tunglsgeisla. Drottinn vor
Jesús Kristur hefir gert þaS ljóst. Þeir finna þaS, sem
fylgja honum“.
FriSrik Stallwert kom inn í litla veitingahúsið í
þorpinu seint um kvöldiS og baS um heitan kvöldverS.
,, BróSir minn kom með mér sagói hann viS gest-
gjafann.
„Hann er einnkennilegur maSur hann bróSir
yðar“, sagSi gestgjafinn ; „hann er næsta ólíkur fólki
sínu“.
„Já, ekki líkur fólki sínu“, sagði presturinn eins
og utan viS sig.
En GottfreS kom ekki. Eftir aS bróSir hans fór
inn aS biSja um máltíSina, stóS hann lengi úti og
horfSi yfir dalinn meS purpuralitum kvöldskuggun-
um og hálfnöktum, grænum trjástofnunum í skógar-
jaðrinum. Þegar hann hafSi horft þannig svo lengi
sem hann vildi, settist hann niSur undir stórt tré,
sveipaði aS sér kápunni, hallaSi sér aftur á bak, dróg
djúpt andann og lokaSi augunum.
„Faóir í þínar hendur fel eg minn anda“, sagSi
hann viðkvæmt — og var þegar örendur. Þar var
enginn sársauki, enginn efi.