Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1914, Blaðsíða 186

176
ÓLAFUR s. thorgeirsson:
Ekkert útlit var fyrir aS veSriS mundi breytast í
bráS. Innan fárra stundarfjórSunga mundi hitinn
verSa svo óþolandi, aS allar lifandi verur yrSu aS
leita sér fylgsnis. Þetta var eini tíminn, sem komandi
var út. Eftir nokkra baráttu viS sjálfan sig, ásetti
hann sér aS nota stundina til aó lyfta huganum til
hæða. Hann kraup á kné niSur á heita jörSina,
studdist viS einn girSingarstólpann og úthelti hjarta
sínu. Hann baS ekki beinlínis fyrir sjálfum sér, held-
ur um tákn sem gæti sannfært alla vantrúaSa um, aS
alvaldur guS stjórnaSi viSburSum lífsins. I þessum
svifum vaknaSi Edith. KnúS ómótstæSilegu afli raxik
hún upp úr rúminu og leit út um gluggann. Þegar
hún kom auga á Ledward skildi hún hvers kyns var
og gerSi bæn sína líka.
GlöS og endurnærS í huga, borSuSu þau morg-
unverSinn og reyndu aS gleyma því sem bæði þeim
og öSrum lá þyngst á hjarta, rétt þann daginn.
„Eg held þaS verSi ekki margir viS guSsþjónust-
unaí dag, Edith“ sagSihannnokkruseinna, þegar hún
hafSi minst á, aS hún ætlaSi aS gæta að, hvort alt
væri til búiS í hlöSunni. ÞaS voru fimtán mílur til
næstu kirkju, svo aS Ledward hafSi haldiS guSsþjón-
ustur á sunnudögum í hlöSunni heima hjá sér í fimm
ár; höfSu nágrannar hans sótt þær samkomur mæta
vel. SíSustu fimm sunnudagana höfSu þau beSiS inni-
lega um regn.
En veðuráttan hafSi ekkert breyzt fyrir þaS, og
mörg gáleysis orS hafSi hann heyrt í þá átt eftir aS
guðsþjónustunni var lokiS sunnudaginn næsta á und-
an. Því hélt hann, aS nú mundi enginn koma. En
þaS fór á annan veg. Kirkjan, eða öllu heldur hlaS-
an, var full, og þaS var skrítin sjón aS sjá alla smá-
vagnana á flötinni sem fjarst trjánum, því að nálægt
þeim var ekki lífvænt fyrir flugum.
Hér um bil fimtíu manns höfóu komiS. Söfnuð-