Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1914, Blaðsíða 66
56
ÓLAFUR s. thorgeirsson:
Hann gekk upp veginn, léttur í sporí, og enginn
þekti hann. Þegar hann kom aó hliSinu á óóalssetri
bróSur síns, spurSi hann mann, sem hann hitti, í
hvaSa átt GottfreS hefói rekiS féS þann morgun.
MaSurinn sagSi honum þaS, og hann gekk samstund-
is sama veg. Og úti í f jallshlíSinni hitti hann bróður
sinn ; hann sat þar þögull; hundarnir hans voru aS
hlaupa þar fram og aftur, og féS var á beit fram und-
an honum.
Hann var einkennilegur, þessi lotni, gráhærði
öldungur, sem sat þarna aleinn.
FriSrik gekk upp til hans. ,,GottfreS!“ sagSi
hann, meS tárin í augunum, ,,eg er litli drengurinn,
þekkirSu mig?“
GottfreS — sem nú var orSinn sextíu og fimm
ára gamall — sneri sér viS og breiddi út faSminn á
móii fertuga bróSurnum sínum.
„FriSrik, litli drengurinn !“ hrópaSi hann upp
yfir sig, þrýsti honum fast aS sér og kysti hann á báS-
ar kinnarnar.
,,Ó, GottfreS !“ sagSi bróSir hans, ,,eg hefi kom-
iS um langan veg og þráS þessa stund, því aS — því
aS eg hefi ekki fyr en nýlega lært aS meta hve göfugu
lífi þú hefir lifaS.
„Göfugu lífi?“ sagði gamli fjárhirSirinn, „mér
hefir ekki veriS gefiS tækifæri til aó gera neitt göfugt
— þaS eina sem himnaföSurnum þóknaSist aS láta
mig gera, var aS vera hér heima í fásinninu“.
„BróSir minn !“ sagSi FriSrik, með sorgblandinni
viSkvæmni og alvöru — þaS er skemtilegt og ofur
auSvelt aS fljúga út í sólskiniS, aS safna hunangi í
nægtabúr lífsins ; en þó eru sumir svo gerSir, aS þeir
kjósa heldur þaS hlutverk aS vera inni í myrkrinu og
byggja heimilió. Sumir elta hina tælandi, hverfulu
lífsgleSi, en aSrir verSa eftir í skugganum. Okkur finst
þetta eSlilegt af því, aS viS erum svo skilnings-