Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1914, Blaðsíða 126
SAGA ÍSLENDINGA
í Albertahéraði
(Niöurlagf).
V. KAFLI.
1 þessum kafla veröur enn skýrt frá félagsskap og fram-
förum. Taldir landnámsmenn. Frá yngri landnámsmönn-
um, leiöréttingar, og viðaukar, — og seinast, eftirmáli.
SAFNAÐARMÁL.
Lengi voru íslendingar í Alberta án prests og kirkju;
enginn gjöröi sjer nein afskifti af þeim í þeim efnum. Þeir
voru þá enn svo skannnt komnir á framfaraveginn, að flest-
um mun hafa fundist, aö eigi væru efni til að ráöast í stór-
ræði, er reyndu á fjárhaginn. Meiri hlutinn liföi þá svipað
þeim, sem fyrrum treystu á mátt sinn og megin. Og þegar
afstaða nýlendunnar var rjett skoðuð og ástæður nýhyggj-
ánna sanngjarnlega teknar til greina, var það óefað það
heppilegasta, sem þeir gátu gjört, undir þeim ástæðum. Má
vera, að um sinn hafi þeir verið, af sumu kirkju- og trúfólki,
skoðaðir sem heiðingjar, eða heiðingjum verri; en hafi sú
skoðun átt sjer stað, þá var hún algjörlega röng. Á þeim ár-
um voru lifnaðarhættir manna þannig, að allt benti til, að
þeir skildu köllun sína og ákvörðun mannlífsins; þeir virtust
ætíð muna þetta: “Verið bróðurlega sinnaðir og meðlíðunar-
samir, hallmælið engum, heldur lifið saman í kærleika og ein-
drægni.” Kristilegum siðum var fylgt eins langt og ástæður
leyfðu. Börn, sem fæddust fyrstu árin, voru skírð af ann-
ara þjóða prestum, og í mörgum dauðstilfellum voru þeir
einnig fengnir til að greftra hina dánu. Og þar sem þess var
ekki ætíð kostur, þá samt jörðuðu menn hina látnu kristilega
og sómasamlega, svo langt sem ástæðurnar leyfðu. Jarðar-
farir voru að jafnaði vel fjölmennar og fóru fram með góðu
siðferði, alvörugefni og lotningu. Þá strax var valinn graf-