Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1914, Blaðsíða 72

62
Ól.Al'OR S. THORGEIRSSON :
aö draga fisk sinn til Delta og enda til Reaburn, og er þaö
nni 100 mílur. Og veröiö var þá svo lágt á fiski, aö nú, þegar
um fleiri atvinnuvegi er aö velja, mundi þaö hafa þótt ó-
gjörningur, aö veröa aö flytja aö markaöi fisk fyrir svo lágt
verö. En hér fór sem víöa annarstaðar, fyrstu landnemarnir
sýndu svo mikinn dugnaö, þrautseigju og sparsemi, aö eignir
þeirra margfölduöust á fám árum. Um það leyti er landnám
hyrjaöi, var þurt landiö og lágt í Manitoba-vatni. En er
landnemar höfðu veriö þar nokkur ár, kom flóö í vatnið, ó-
venjulega mikið. Bithagi og engi nokkuö upp frá vatninu
(um 2 mílur) varö yfirflotiö af vatni, svo sigla rnátti á bátum
yfir lönd er áður haföi mátt slá og þtirka hey á. Varö þetta
liinn mesti lmekkir fyrir búendur. Ýmsir þeirra, er sezt
höföu þar aö, yfirgáfu þá lönd sín og leituöu í aðrar hygöir.
En þeir, sem eftir vou, urðu sumir að flýja heimili sín, og
nær allir að sækja heyskap langar leiðir frá heimilum sínum.
Var það þá oft, aö konurnar urðu að vera heima, með ein-
hverja léttinga, og annast um kýrnar og mjólka þær, og var
það oft þrekraun mikil. Mun um ýmsar þær konur, er þá
voru á þessu svæöi, mega kveða aö þeim látnum ]iað, er Guö-
mundur Friöjónsson sagöi um ekkjuna:
“En kalt þótti frúnum aö kafa......
í klakaspor ekkjunnar látnu.”
Fin af þeim konum, er ]iá bjuggu hér viö vatnið, Stefanía
f'Mattthewsý Stefánsdóttir frá Stakkahlíö, kona Jóns Metú-
salemssonar, hefir sagt mér frá smá-atriði, sem sýnir svo vel
hvernig flóöiö var, aö eg set ])á sögu hér:—‘‘Eg var heima,
meö cina stúlku meö mér; Jón og drengirnir voru aö heyja
noröur í skógum 6—y mílur hér frá; þá var flóöið sem hæst.
Kýrnar voru hérna austur á sléttunum, svo sem mílu í hurtu:
þar var áöur þurt og búið að girða um landiö meö skógviöar-
ejrðingu. Viö lögðum nú af stað til að sækja kýrnar og
komumst nærri til þeirra, en ]iá brugðu þær viö og heim á
leiö aöra leiö en viö komurn, og runnu eftir malarbakka við
vatniö. Vatnsmaeniö var svo mikið, að viö ])oröum eiei á
eftir þeirnj ]>ví kvöld var komiö og fariö að skyggja. Viö
löeöum því sömu leið osr við komum heim aftur og héldum
okkiir viö giröinguna, ]iví sunnanvindur var og flóöiö hækk-
aöi óöum; þegar viö fórum heim, var vatniö svo djúpt, aö