Jörð - 01.06.1942, Blaðsíða 100

sefjandi hreyfingaþokka, að við gleymdum sjálfum okk-
ur gersamlega, gleymdum stað og stundu.
Yatússa-meyjar, hið fasta danslið hirðarinnar, liðu fram
og aftur í löngum röðum, grannir, koparrauðir líkamir,
naktir, með kögraðar mittisskýlur úr antilópuskinni, háls-
grannar, höfuðlitlar og upplitsdjarfar. Þær háru háan
liöfuðbúning, sem fór vel við grannleit andlitin.
Glæsilegir Vatússa-hermenn hyltust fram á sjónarsvið-
ið, eftir hörðum og rykkjóttum hljófæraslætti, villtir menn
með eld í augum og hreyfingum, óþekkjanlegir sem hið
viðkunnanlega og virðulega fólk, sem við höfðum áð-
ur séð.
Og Bahútú-dvergarnir þeyttu án afláts horn sín og
slógu lmmburnar og sveigðu bugi áheyrenda sinna eftir
vild; keyrðu þá aðra stundina í sívaxandi ofsa, en vögg-
uðu þeim þess á milli í liógláta drauma, þróuðu og drógu
úr með nákvæmni og drottinvaldi.
Á þessu gekk í marga klukkutíma, en loks þreyttust
leikendur á látunum og meyjar, stríðsmenn og dvergar
urðu liljóð og létu sviðið eftir þeim, sem í raun réttri voru
drottnar dagsins, — bumbuslögurunum.
VARÐMAÐURINN OG DRENGURINN
FTIR að hr. Lincoln Mac Veagh, sendiherra Bandarikjanna
Jh hér, skrifaði grein þá, er vér höfum þann heiður að hirta á
næstu síðu, gerðust þau ótíðindi hér í bæ, að amerískur varð-
maður skaut til hana 12 ára íslenzkan dreng. Drengurinn mun hafa
verið nokkuð nærgöngull og áleitinn. Hinsvegar vekur verknaður
hermannsins ákveðin tilmæli alþjóðar til hernaðaryfirvaldanna
amerísku'um, að svo verði skipað fyrir, að ekki megi velja til varð-
manna aðra en þá, sem tryggilegt þykir um, að séu skynsamir
stillingarmenn og ekki skotbráðir. Ennfremur að það verði fram-
kvæmt, sem sendiherra Breta, hr. Howard Smith, lét JÖRÐ hafa
eftir sér þegar í upphafi, að lierbúðir yrðu ekki nema til bráða-
birgða í bænum — og það þvi fremur, sem amerisk yfirvöld munu
hafa ítrekað þá yfirlýsingu fyrir sitt leyti, er þau tqku við. — Opin-
ber framkoma sendiherrans i tilefni af hinum sorglega atburði var
honum og þjóð hans til sóma.
98
jöno