Eimreiðin - 01.01.1933, Qupperneq 71

Eimreiðin ORKUGJAFAR OG ORKUVAKAR 51
dýrum framar verið mönnunum ómetanlegur orkuvaki á sér-
stakan hátt.
Við íslendingar höfum líklega flestum öðrum þjóðum fremur
'ært að meta ágæti hestanna, enda hafa skáld vor frá fornu
fari vegsamað hestana í vísum og kvæðum.
„Að sigla fleyi og sofa í meyjar faðmi
ýtar segja yndið mest
og að teygja vakran hest“.
í sama anda og höfundar þessarar gömlu vísu, kveður við
f'iá ótal skáldum; allir dásama vndið og ánægjuna af að koma
a bak fjörugum hesti.
„Veit ég yndi annað betra
eigi vera á landi frera
en um haustkveld hesti traustum
hleypa vel á sléttum melum“ o. s. frv.
Wður ]ón Thoroddsen — og Theódóra, tengdadóttir hans,
Se9ir í einni þulunni:
„Að finna dýrið dilla sér,
ó, Drottinn! Það er brot af þér!“
Og Páll Ólafsson, sem vissi hvað hann söng, þegar hann
núntist sinna reiðskjóta, segir satt og vel um hana Kúfu:
„Hverjum þeim, er henni ríður,
happadagur runninn er,
angrið gleymist, æfin líður,
eins og fagur draumur þver“.
Ætli það sé ofsagt, að hesturinn, með sínu listaspori og
háttprýði (taktvissu), hafi beinlínis kent mörgu skáldinu að
yfkja eða a. m. k. ríma rétt?
Öld fram af öld höfum við eignast aragrúa af reiðvísum
°9 hestakvæðum, sem kveða svo að segja hið sama um kraft
°9 fjör og yndi hestsins. En þó lofið sé gott og maklegt,
verður það seinast leiðigjarnt, þegar það er stöðugt endur-
hveðið og misjafnlega vel.
Það eru aðeins þrjú skáld, sem hafa öllum öðrum skáldum
framar komið ágætlega orðum að því, sem hér hefur verið
Uahið máls á, sem mestu máli skiftandi í sögu manns og
hests — þ. e. hvílíkur orkuvaki hesturirm hefur verið mann-