Eimreiðin - 01.01.1933, Blaðsíða 147

ElMRElÐIN
RITSJÁ
127
sem mest ber á við hana eru mótin, með skálaræðum og skemtun-
UlTi, en þar kynnast líka frændur frá Færeyjum, Islandi, Finnlandi, Nor-
eS', Danmörku og Svíþjóð og knýta vináttubönd, sem oft hafa síðar
liomið að verulegu haldi fyrir sambúð og samvinnu norrænna þjóða.
^fir mótum þessum hefur oft verið sú hrifning og sá æskueldur brunnið
t331-, sem nauðsynlegur er til að leysa blundandi krafta æskumannsins úr
Isöingi og vekja hann til að beita þeim. Kunnasta dæmið um þetta úr
soSU skandinavismans er Björnson og þátttaka hans í stúdentamótinu í
^Ppsölum árið 1856, en dæmin eru mörg fleiri. Þó að afstaða vor ís-
lendinga um þátttöku í félagsskap sem þessum sé að ýmsu leyti erfið, þá
9e,ur margt gott af þeirri þátttöku leitt, ef vér komum þar til dyra eins
°S vér erum klæddir og förum hvorki í felur með þjóðareinkenni vor
ne tungu, Má segja að „íslenzka vikan“ í Stokkhólmi á síðastl. hausti
se allgott tákn um það, að hvorugt verði gert, þar sem vor þjóðlegasta
'þi'ótt, glíman, var þar sýnd, og upplestur fór þar fram á vorri eigin
,UnSu. Nú þurfum vér Íslendingar ekki lengur að kvarta undan því, að
Uer Setum ekki komið fram sem sérstök þjóð á slíkum mótum. Á stú-
er>tamótinu á Eiðsvelli í Noregi 1915 gekk í stímabraki um það, að vér
js'enzku þátttakendurnir fengjum að hafa íslenzka fánann á stöng við
‘P hinna Norðurlanda-fánanna á mótinu, og varð eltki af því. Nú eru
a'hr slíkir árekstrar óhugsanlegir.
Ársrit félagsins „Norden" fyrir árið 1933 er hið myndarlegasta og
PrVtt fjölda mynda. Meðal annars flylur það fimm ritgerðir um Björnson.
lnn íslenzkur höfundur á þarna ritgerð. Það er hinn nýlátni jarðfræð-
lnSur Guðmundur G. Bárðarson, og er grein hans um jarðhita og eld-
®°s á íslandi. En hvers vegna mátti ekki ritgerð þessi vera á íslenzku
^stað sænsku? Ólíklegt er að móðurtunga Norðurlandamálanna megi
1 slást í riti þess félagsskapar, sem hefur að stefnuskrá að auka
2aSnkvæma þekkingu á þjóðum hins norræna kynstofns, löndum þeirra
. ° ’Penningu. Því er ef til vill borið við, að hinar Norðurlandaþjóð-
ltlar skilji ekki íslenzku. Þetta er þó ekki allskostar rétt, því margir
r menn, Svíar og Danir lesa íslenzku, og þá einkum úr þeim flokki
anna, sem líklegastir eru til að vera í félagsskap sem þessum. Sv. S.
k [^hANDICA, Vol. XXII, Sæmund Sigfússon and the Oddaverjav
^alldór Hermannsson, Ithaca, New York 1932 (Cornell University Library).
hverju ári velur Halldór bókavörður Hermannsson sér eitthvert
sin -l e9t verhefni úr íslenzkum fræðum til að rita um, og að þessu
í þ ' 61 Sasa Sæmundar fróða og Oddaverja, sem rædd er og rakin
su nýjasta bindi af Islandica. Er hér, eins og vænta mátti, skýrt og
UrijjuteSa farið með efni. Að sjálfsögðu er það fyrst og fremst tilgang-
fsla "dme^ ^essu ársriti Fiske-bókasafnsins að kynna erlendum mönnum
ein ' ’ S°9U Þess °S bókmentir. En fyrir íslenzka fræðimenn er „Islandica"
n,S þörf bók, og um sum íslenzk efni hefur hvergi verið ítarlegar ritað
n Þar.