Árbók Háskóla Íslands - 02.02.1923, Qupperneq 111

52—56. v.
SKÝRINGAR
101
Boers, og er þar talin til elzta kvæðisins! Sannleikurinn er
sá, að um hefnd Víðars hefur verið til algeng saga, studd af
alþýðutrúnni um skó hans (Gylfag. k. 50). Fram hjá henni
gat höfundur Völuspár ekki gengið, eða réttara sagt: hún
hlaut að koma honum i hug. En hann sýndi sjálfstæði sitt í
meðferð hennar, og til þess væri varla einhverjum viðbóta-
höfundi trúandi. Alþýðusögnin og Vafþrúðnismál láta úlfinn
gleypa óðin, en Viðar neyta ens þykkva slcós, stíga í kjaft
úlfinum og rifa sundur gin hans. Þessar hugmyndir þykja
höfundi Völuspár of smekklausar og ýkjukendar. Hann læt-
ur óðin falla fyrir úlfinum, án þess að lýsa því nánar, og
Viðar leggja Fenri i hjarta stað.
56. vísa.
Vísa þessi er geymd á mjög mismunandi hátt i handritun-
um, en varla mun kostur á að komast nær því upprunalega
en með því að halda texta Iv, með þeirri hreytingu, sem
ekki verður komist hjá að gera: orm fyrir ulj. Vísubrotið,
sem lesið verður i H (nmgr.) hefur verið reynt að fylla
(Bugge, Múllenhoff o. fl.), en ekki hefur orðið úr þvi neinn
skáldskapur (sjá Niedner, Ragnarök 246, Boer, Kritik,
305—6). Á hinn bóginn verður því ekki neitað, að upphaf
56. v. ber glögg merki áhrifa frá 55. v., og hefur þar eitt-
hvað raskast.
Hlóðyn eða Hlöðyn (-yn = vin, engi; fyrri hlutinn vafa-
samur) = Fjörgyn (smbr. gotn. fairguni, fiall) = Jörð.
Sonur hennar er Pór.
drepr hann. Rétt er vist að sleppa liann og skýra: I3ór
(M. v.) slær, beitir hamrinum, af móði (smbr. 26. v.). Sjálf-
sagt verður að hugsa sér þessa viðureign bæði harða og
langa.
véurr, vörður véa, Þór (Hymiskv. 11., 17. v ). Hér er vcurr
Miðgarðs Þórskenning, v. = verjandi.
ryðja (eyða, tæma) heimstöð (o: hinn bygða heim): deyja,
hverfa úr heiminum.
Efnið i siðasta hluta þessarar vísu verður ekki skýrt betur
en Snorri gerir: IJórr berr banaorð af Miðgarðsormi ok stígr
þaðan braut ix fet; þá fellr hann dauðr til jarðar fyrir eitri
þvi, er ormrinn hlæss á hann. — Lik eru lok Bjólfs
(Býjólfs): hann fellir drekann, en lætur sjálfur lífið af eldi
þeim, sem drekinn blæs (Beowulf, 2554. vo. o. áfr.).