Árbók Háskóla Íslands - 02.02.1923, Page 152
142 VÖLUSPÁ
Hinn riki er hvorki Kristur né óðinn, heldur hæsta guðs-
hugmynd skáldsins sjálfs.
Með þessu móti lýkur Völuspá sögu heimsins. Alþýðu-
trúin, eins og hún kemur fram 'í Vafþrúðnismálum, sér ekki
endi fremur en upphaf: þar lifa hefnendurnir og hin ungu
goð eftir Surtaloga, jafnvel jötnarnir líka, því að Mjöllnis er
við getið. Endurfæðingin er þar ekki annað en ný byrjun
gömlu sögunnar. Að vísu má hugsa sér, samkvæmt lífs-
skoðun Völuspár, að ný alda rísi upp úr dauðanum og
reyni að lyfta sér til lífsins, og svo hver af annari. En þeir,
sem einu sinni eru komnir í samband við hinn æðsta, þurfa
ekki að taka þátt i þeirri baráttu. Og skáldið hugsaði ekki
þessa hugsun. Hann hafði fundið hvíld hinni þreyttu sál
sinni, og tók henni fegins hendi. Það var mannlegt. Manns-
andinn grefur aldrei grund úr djúpum dali, en hann heimtar
við og við þak yfir höfuð sér. Þó að geimurinn sé óendan-
legur, gerir magnleysi sjónar vorrar hann að hvelfingu. Þar
sem sjónina þrýtur flugið, setur hún takmörk.