Búfræðingurinn - 01.01.1944, Blaðsíða 168

166
B Ú F R Æ 1) I N G U R I N N
anuiii. Þegar skúffan er orðin full eða sláttumanninum þykir.
tími lil kominn, þá lyftir hann rammanum upp, en við það
dragast snærin undan heyinu, og það verður eftir, ramminn
er látinn falla niður á nýjan leik o. s. frv.
iíg hef séð skúffu þessa notaða liæði á sléttu landi og þýfðu,
og hreinrakaði liún í báðum tilfellum. Hún þolir krappar
beygjur, án þess að snærin l'ari í flækjur. Þau rétta sig af,
þegar vélinni er ekið heinl áfram á nýjan leik. Varasamt er
að taka vélina mikið aftur á hak, því að þá getur snærið
flækzt á greiðuna, en yfirleilL kemur þetta ekki að sök.
í þýfi og við krappar heygjur vill sléttur vír hogna og fara
í flækjur, og við þær aðstæður vilja flatir járnteinar einnig
bogna. 'i'el ég ]>ví, að þar talci snærisskúffan þeim fram.
Þegar skúffan er noluð á þýfi, er gott að festa lítinn stein
í hana að aftan, því að annars vitl hún hoppa upp og missa
úr sér.
Hér að framan er oftar en einu sinni minnzt á notkun
sláttuvéla á />i'jfðu landi. Þetta mun koma sumum hændum
einkennilega fyrir sjónir. Hins vegar er það orðið algengt á
síðustu árum, þar sem engi er nóg að víðáttu, að menn noli
sláttuvélar viðar en á slélt land, einkum eftir að menn kom-
ust upp á að hafa skúffur á þeim. Á flevtingsþýfi má víða
nota sláttuvél með góðum árangri. Að vísu verður allmikið
af grasi eftir fyrstu árin, en sláttuvélin vinnur jafnt og þétl
að sléttun landsins, því að bæði skerast þúfurnar af og
hins vegar fyllast lautirnar smám saman og rniklu fljótar en
þegar slegið er með orfi og Ijá. Og þegar víðátta engjanna er
nóg, cins og er á mörguin stöðum í fóllcsleysi síðuslu ára, þá
getur bóndinn, sem hefur þýfðar engjar, heyjað miklu meira
með því að nota sláttuvél og skúffu, þótl talsvert af grasinu
verði eftir, heldur en hann mundi gera með orfi og Ijá og
lirifu. Aftar í þessu riti, í ,,Röddum“, er umsögn tveggja
manna um heyskúffur.