Tímarit Máls og menningar - 01.09.1995, Blaðsíða 14

Síðan kemur þú til íslands og ert ekkert sérlega ánægður með það.
Nei, næstu árin eru erfiður tími hjá mér, á í ýmsum persónulegum þreng-
ingum. En svo kem ég fyrstu bókinni ffá mér. Ég var þá að vinna hjá Máli og
menningu en hvarflaði ekki að mér að bera handritið undir þá. Líklega ekki
þorað að leggja það fyrir Sigfus Daðason! Svo er þetta náttúrlega tími
sjálfsútgáfunnar. Menn fóru bara til Sigurjóns í Letri. Held að það hafi verið
svolítið þannig að þeir sem gáfu út sjálfír, hafi litið á sig sem utanvið og töldu
sig lítið þurfa með einhverja bókmenntamafíu að gera; gaf bara út og seldi
síðan á Hádegisbarnum. Seldist helvíti vel þar. En ég vil annars sem minnst
tala um þessa fyrstu bók mína, ægilega vond bók. Áhrif allstaðar frá. Mjög
greinanleg frá Liverpool skáldunum, Beatnikum, Póllandsárunum. En um
leið er þetta mjög persónuleg krísubók.
Þúferð aðeins útfyrir þig í næstu bók, 21.
Já, þar er meira svona uppgjör við hugarástand almennt, pólítík. En mér
fannst ég aldrei vera í neinum tengslum við þessi bombastísku byltingaljóð.
„hugmyndafrœði/ til að/vefja um sig/ísófanum/síðkvöldum“. Þetta erað vísu
úr Þrítíð, frá 1985, en rímar kannski ágætlega við það sem þú hugsaðir þegar
þú varst að gefa 21 út?
Var farinn að fínna fyrir því strax uppúr 1970 hversu innantómir frasarnir
voru orðnir. Menn þuldu Marx uppúr svefni. En já, fólk er að vefja sig inní
eitthvert Álafossteppi og þegar það fer að slitna verður helvíti kalt. Fyrstu
bækur mínar eru að einhverju leyti uppgjör við þetta. 21 átti að vera
einhverskonar íronísk sýn á mannkynssöguna. Titlinum og kannski fleiru er
reyndar stolið ffá Neruda; tuttugu ljóð um ástina og eitt um örvæntinguna,
sem er ein sú yndislegasta bók sem til er. Ég kom að vísu ekki nálægt útgáfu
21, fór til Frakklands og skildi handritið eftir hjá kunningja mínum og hann
sá um að bókin yrði prentuð og heff saman á skrifstofu Ríkisspítalanna.
Hvað varstu að gera í Frakklandi?
Nema kvikmynda- og bókmenntaffæði. Það átti að vera einhver alvara í því
hjá mér, en varð kannski meira um drykkjuskap. Maður er líka farinn að taka
sig einum of alvarlega — þykist vera skáld. En þar er ég að skrifa þá bók sem
ég hef unnið hvað lengst að; Fátt afeinum.
12
TMM 1995:3