Tímarit Máls og menningar - 01.09.1995, Blaðsíða 16

mig fyrir þetta. Þá fór ég náttúrlega að beita því meira ... en í Fátt af einutn
var ég kominn inná braut sem ég vildi skoða frekar. Þrítíð gengur í gegnum
svipað ferli en varð stundum ofunnin. Það er auðvitað takmörkum háð
hversu langt maður kemst í slíkri vinnu og ég held að það sé ákveðin
formþreyta í Þrítíð. Næstu tvær bækur á eftir voru tilraunir að brjótast út úr
því formi sem ég var kominn í þar. Að opna ákveðnar leiðir út.
Það má kannski segja að stíllinn sem hefur einkennt þig frá og með Fátt af
einum, sé mælskur en um leið mjög knappur.
Það verður auðvitað að halda aftur af mælskunni, hún má ekki taka völdin
og því held ég áfram að strika út.
Eigum við að tala um Heine...
Já, það má ekki gleyma Heine blessuðum. Yndislegt skáld.
... og Ijóðið í gær úr nýjustu bók þinni:
í gær hóaði í mig tré við vegarbrún
ræskti sig af meðfæddri háttvísi og
spurði feimnislega
skyldi ekki vorið vera að koma
mitt í desemberslapinu rann mér
snöggvast í skap yfir þessari
barnalegu bjartsýni en
þegar ég sá tréð roðna
vissi ég ekki hvort ég ætti að
hlæja eða gráta
Má ekki útfrá þessu ogfleiri Ijóðum hjá þér tala um tvísæi, samanber: „svo rísi
hver dagur/ að klæðast gatslitnum sokkum“; er einhver Heine íþér?
„Klukkan sex var hann hengdur/ klukkan sjö var hann grafinn/ klukkan átta
sat hún með rauðvín og hló.“ Þetta lærði ég á þýsku áður en ég kunni orð í
því máli. En ef við tökum mið af ljóðinu í gær, þá finnst mér ekki vera hægt
að hlæja án þess að vita af því að hægt sé að gráta. Það er ekki bara að hlátur
og grátur rími, heldur eru þeir af sama meiði. Mér finnst þetta ekki það sama
og brosa gegnum tárin, heldur spurningin um að komast af, að lifa. Ljóðið
er bara tilraun til að lifa af. Hvernig sem heimurinn veltist. Sumir hafa kallað
mig bölsýnan en ég er ekki sammála þeirri skilgreiningu. Ég neita að líta á
14
TMM 1995:3