Tímarit Máls og menningar - 01.09.1995, Blaðsíða 15

Hún er líka ólíkfyrri bókunum, stíllega séð íþað minnsta.
Já, hún er mikið unnin, gekk í gegnum mörg skeið. Það er fyrst með henni
sem ég fer að vinna meðvitað með formið. Ég var loksins búinn að losa mig
við þann farangur sem ég þurfti að henda af mér og farinn að vinna meira í
forminu. Ekki þar fyrir að bókin sé formið eitt og enginn efniviður, ég vona
ekki. Mér þykir alltaf vænt um þessa bók. En það er á þessum tíma að ég fer
að spekúlera í samhenginu og ljóðinu sem slíku. Og þarna leggst ég í Jónas
Hallgrímsson . . . mér finnst ég hafa uppgötvað Jónas árið 1978. Það er
ágætur tími; 170 árum rúmum eftir að hann fæðist.
Ekkert lesið hann að gagni áður?
Bara í skóla. Lært Gunnarshólma utanað tíu ára, en kveðskapur hans hafði
ekki snert mig verulega. Svo dag einn uppgötvar maður að það er eitthvað
satt þarna. Það var mikil uppgötvun. En ég er að lesa ýmislegt annað sem
ýtir undir þessar formpælingar: Kínverja, Bretónann Guillevic sem yrkir
mjög knöpp ljóð. Það var í þessari bók sem ég lærði dásemdir útstrikunar.
Ég var heilt ár að strika út, eingöngu að strika út. Það var mjög góður skóli.
Ég er á því að menn eigi að taka sér tíma að strika út. Það er gott að hugsa
um orðin. Eða eins og Mallarmé svaraði þegar Degas var að kvarta yfir því
að þó hann hefði nógar hugmyndir þá gæti hann ekki ort: „Það eru ekki
hugmyndirnar, Degas, það eru orðin.“
Menn eiga aðfara sparlega með orð...
Jú, Sigfús Daðason var lengi í Frakklandi og það eru nú orðglaðir menn, ekki
síst í bókmenntaskrifum eða skrifum um bókmenntir. Orðglaðir og hátt-
stemmdir og maður fer fljótlega að heyra tómahljóðið. Og ef þú heyrir
tómahljóðið hjá öðrum, verðurðu kannski svo heppinn að heyra það hjá
sjálfum þér.
Engin tilviljun að þú hafir lcert að skera í Frakklandi?
Ja, mér dettur það í hug. Annars stal ég einu frá Pólverjunum sem ég áttaði
mig ekki á fyrr en eftir á: að sleppa persónufornöfnunum. Beygingafræði
pólskunnar er svo stíf að þeir nota persónufornöfnin tiltölulega lítið. Svo fór
maður að átta sig á því að persónufornafnið er mikið til óþarfi. Tók eiginlega
ekki eftir því fýrr en kunningi minn sem er íslenskufræðingur fór að skamma
TMM 1995:3
13