Gripla - 20.12.2006, Page 209

STEFÁN KARLSSON 207
lausri einlægni sinni og léttri lund. Hann var alla tíð félagsvera sem sótti eftir
samneyti við aðra og hrókur alls fagnaðar á góðum stundum; frábær sögu-
maður og flutti sögur sínar jafnan með glettnisglampa í augum. Hann var mann-
vinur og jafnaðarmaður sem sveið undan hvers kyns óréttlæti og lá ekki á
þeim skoðunum sínum. Stefán átti fjölskyldu sem saknar hans, hann átti vini
og kollega á Íslandi, í Danmörku og víða um lönd sem sakna hans.
Stefán erfði lítinn skógarreit í Fnjóskadal eftir foreldra sína. Þar leitaði
hann sér hvíldar og endurnæringar á sumrum. Þangað var gott að sækja hann
heim. Í skógarhlíðum Fnjóskadals verða sumardagar einna blíðastir, sólin
bakar landið og upp af skógi og skógarbotni stígur höfug gróðurangan; þegar
líður að hádegi titrar loftið í tíbrá þess algleymis sem á slíkum dögum sækir að
þjóð er býr við harða vetur. Í þessum sælureit var Stefán eitt með náttúrunni
og umgekkst hana af virðingu og nærgætni. Engu var raskað svo til lýta væri,
göngustígar lagðir þannig að átroðningur spillti ekki gróðri og lækurinn litli
sem á sumardögum skoppar svo sakleysislegur í skorningi ofan úr fjallinu var
nýttur af mikilli hugkvæmni til þess að auðvelda búsetuna. Þar lá jafnan öl-
kassi við stjóra í lygnum hyl meðan skógarbóndi hafði viðdvöl í rjóðri sínu og
bækur og prófarkir lágu opnar á borði í tjaldi. Að kvöldskatti loknum var varð-
eldur tendraður, vetrarlegið Calvados dregið undan viðarkesti og síðan setið
og skrafað við eldinn undir heiðum bláhimni norðlenskrar sumarnætur uns
höfgi seig að, eldurinn orðinn að kulnuðum glóðum og ekkert heyrðist lengur
nema léttur lognþytur í bjarkarlaufi og fjarlægur niður árinnar sem að eilífu
streymir um dalinn.
Jarðneskar leifar Stefáns voru lagðar til hinstu hvílu í leiði foreldra hans í
Illugastaðakirkjugarði í Fnjóskadal 12. ágúst 2006.
Sigurgeir Steingrímsson
Stofnun Árna Magnússonar í íslenskum fræðum
Háskóla Íslands
Árnagarði við Suðurgötu
IS-101 Reykjavík, Ísland
sigurgst@hi.is