Tímarit Máls og menningar - 01.02.2009, Side 99

Tvæ r s m á s ö g u r
TMM 2009 · 1 99
með að eiga fríkvöld. Heima bíða mín oftast skeyti: „Þurfum nauðsyn-
lega á hlátri þínum að halda. Upptaka á þriðjudaginn“ og ég húki nokkr-
um stundum síðar í alltof heitum lestarklefa og harma örlög mín.
Allir hljóta að skilja að þegar ég er í fríi að kvöldlagi eða í orlofi finn
ég ekki fyrir mikilli löngun að hlæja. Fjósamaðurinn er kátur þegar
hann getur gleymt kúnni, múrarinn steypuhræru, og á heimili trésmiða
eru oftast bilaðar dyr og skúffur sem erfitt er að opna, kökubakarar
halda uppá súrar gúrkur, slátrarinn marsípan og bakarinn tekur bjúgu
framyfir brauð, nautabanar hafa yndi af dúfum, hnefaleikamenn fölna
þegar börn þeirra fá blóðnasir. Ég skil það vel því að ég hlæ aldrei þegar
ég er kominn úr vinnunni. Ég er mjög alvörugefinn og fólk telur mig – ef
til vill með réttu – vera bölsýnismann.
Á fyrstu árum hjúskapar okkar sagði kona mín oft við mig: „Hlæðu
nú einu sinni“, en nú er henni orðið ljóst að ég get ekki orðið við ósk
hennar. Ég er hamingjusamur þegar ég get slakað á andlitsvöðvum
mínum og útjöskuðu geði með djúpri alvöru. Já, ég verð taugaveiklaður
við hlátur annarra, af því hann minnir mig á starf mitt. Því er hjóna-
band okkar kyrrlátt og friðsælt, því hún hefur gloprað niður hlátrinum.
Annað veifið stend ég hana að því að brosa og þá brosi ég einnig. Samtöl
okkar eru lágvær, því að ég hata hávaðann í fjölleikahúsum og hávaðann
sem oft er í upptökuherbergjum. Fólk sem þekkir mig ekki heldur að ég
sé dulur. Ef til vill er ég það af því að ég verð svo oft að opna munninn
til að hlæja.
Ég geng svipbrigðalaus um líf mitt, leyfi mér stöku sinnum að brosa
mildilega og hugsa oft um það hvort ég hafi nokkur tíma hlegið. Ég held
ekki. Systkini mín segja að ég hafi alltaf verið alvarlegur drengur.
Ég hlæ á fjölbreyttan hátt en þekki ekki minn eigin hlátur.
Guðmundur Georgsson þýddi
TMM_1_2009.indd 99 2/11/09 11:27:31 AM