Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 21

FranuMw töfrainemi f'ramkvsBma læknisaðgerí,
cem færustB Jækirair geta ekki leyst af hendL
Aö rétta bogna fœtur.
Grein úr „Esquire",
eftir William LaVarre.
| ANDKÖNNUÐIR rekast alit-
af öðru hvoru á fyrirbrigði,
sem þeir eiga erfitt með að taka
trúanleg. Ég er tortrygginn
maður og ég vil leggja áherzlu
á það, af því að mig laugar til
að skýra frá dálitlu, sem ég var
vottur að langt inni í frumskóg-
um hollenzku Guiana í Suður-
Ameríku. í þessum frumskógum
búa einu alfrjálsu blökkumenn-
imir, sem nú eru við lýði í ver-
öldinni — 30 þúsmid villtir
Ðjúkar, en forfeður þeirra voru
fiuttir frá Afríku og seldir holl-
enzkum ekrueigendum , af
þrælasölum. Hollendingar gátu
ekki ráðið við þessa Afríku-
svertingja, og þar sem þeir
óttuðust morðárásir þeirra
slepptu þeir þeim lausum í
írumskógana 50 mílur í burtu.
Djúkar hafa sinn eigin konung
og eigin lög. Enginn hvítur
maður getur lagt leið sína mn
þetta svæði, án leyfis þeirra.
Ég hafði meðferðis hina út-
krotuðu ár, sem var „vegabréf-
ið“ og merki þess, að konungur-
inn leyfði mér að ferðast upp
eftir fljótinu, og einn eftirmið-
dag kom ég til Guðaþorpsins,
þar sem mesti töframaður kyn-
flokksins var höfðingi. Höfðing-
inn sat á galdrastóli símim við
eldinn. Yfir eldinurn hékk svart-
ur pottur, og hrærði hann í hon-
mn með langri trésleif, sem var
skreytt dýramyndum.
Þegar ég lét á mér skilja, að
ég hefði áhuga á lyfi hans,
kinkaði hann kolli ánægjulega.
Þegar ég spurði hann, til hvers
það væri ætlað, leit hann í kring
um sig og kallaði til gamals
svertingja, sem sat fyrir fram-
an lítinn kofa. Öldungurinn fór
þegar inn í kofann og kom aftur
út með það einkennilegasta, sem
ég hef nokkru sinni séð —
svertingjadreng, með annan fót-
in kengboginn, en hinn beinan.
Drengurinn hafði verið flutt-
ur til þorpsins fyrir nokkrum
3*