Úrval - 01.02.1946, Síða 33

Einlæg tilmæli í'rá
sjúklingi —
Til lœknanna.
Grein úr „The Atlantic Monthly",
eftir N'. N.
l|/fIG langar að kvarta yfir
læknum. Ég veit að þeir
leggja mikið á sig og flestir
þeirra munu vilja gera allt sem
þeir geta fyrir sjúkling sinn eða
fjölskyldu hans — nema það
eitt, að koma fram við þau eins
og fullorðið fólk.
Frá þeirri stundu, er læknir-
inn telur hættu á ferðum, lætur
hann herlög ganga í gildi. En
flestar fjölskyldur geta ekki
afsalað sér ábyrðinni með svo
auðveldum hætti. Þær sóttu
lækninn; og ef þær fylgjast
með aðgerðum hans af skiln-
ingi, en ekki með neinum gaura-
gangi, eiga þær heimtingu á að
fá að vita, hvað er á seyði.
Á hinn bóginn virðist læknir-
inn álíta, að þarna sé um að
ræða einka einvígi milli vits-
muna sinna og sjúkdómsins.
Hann setur á stofn eins konar
útbreiðslumálaráðuneyti, og
segir sjuklingnum og fjölskyldu
hans aðeins það, sem hann tel-
ur þeim hollt að vita. Því ber
ekki að neita, að stundum má
satt kyrrt liggja, en þetta er
alls ekki eins algild regla og
læknarnir virðast álíta. Yfir-
leitt er fólk nógu skynsamt til
að verða vart við, þegar farið
er á bak við það, og er þá að
minnsta kosti eins áhyggjufullt
og það væri, ef það vissi sann-
leikann.
Á sama hátt og f jölskyldunni
er meinað að spyrja spurninga,
má sjúklingurinn ekki hugsa um
sjúkdóm sinn. Læknir, sem axm-
ars var mjög vel gefinn, sagði
eitt sinn við mig: „Sjúklingur-
sem mér hefði áskotnast með hvað sem ég hefði hamast við
því að selja skaftpotta þennan söluna, þá hefði ég ekki getað
eftirmiðdag, hefði hvort sem grætt nóg til þess að kaupa mér
var verið varið í nám mitt, og svona mikla þekkingu.