Úrval - 01.02.1946, Side 34

Úrval - 01.02.1946, Side 34
32 tJRVAL irm, sem enginn læknir getur þolað, er maðurinn, sem segist vita, hvað að honum er.“ Verðum við að ganga í lækna- félag, áður en við getum gizkað á, hvað amar að okkur sjálfum? Þegar öllu er á botninn hvolft, erum það við sjálf, sem fram- kvæmum fyrstu sjúkdómsgrein- inguna, þegar við teljum okkur sjúk. Hvers vegna er búist við því, að við hættum að hugsa upp frá því augnabliki? Þegar fólk leitar læknis, eru nálega allir haldnir einhverjum sérstökum kvíða. Slæmi sjúkl- ingurinn segir lækninum, að hann gangi áreiðanlega með krabbamein; góði sjúklingur- inn er jafnáhyggjufullur, en vonar undir niðri að læknirinn segi, að kvíðinn sé ástæðulaus. Hvers vegna gera læknarnir það ekki að reglu, að spyrja sjúkl- ingana að því, hvað þeir haldi að sé að, og losa þá síðan við ástæðulausan ótta eða draga úr sárasta sannleikanum, ef þeir telja það nauðsynlegt? Og svo er það siðfræði lækn- anna. Áður þýddi hún samvizku læknisins gagnvart sjúklingn- um; nú þýðir hún samvizka hans gagnvart öðrum læknum. Setjum svo, að þér hafið sótt Lækni, sem er kunningi yðar eða vinur, til þess að fá stað- festa sjúkdómsgreiningu og meðferð. Þér munuð komast að raun um, að hve mjög sem vin- ur yðar kann að vantreysta fyrri lækninum, þá er hann ákveðinn í því að láta sem hann sé á sömu skoðun og hann. Það mesta, sem þér getið vonast eft- ir, er óákveðin uppástunga um breytta meðferð. Þegar þér á- sakið hann seinna fyrir að hafa, leitt málið hjá sér, svarar hann, ef hann er hreinskilinn: „Mér þykir leitt að ég gat ekki verið opinskárri, en málið var við- kvæmt.“ Auðvitað var það við- kvæmt; þér leituðuð hjálpar hans, af því að einhver, sem þér unnuð, var í hættu staddur. Ég held því ekki fram, að þessi vandi læknanna sé auð- leystur. Ég legg aðeins til, að það beri að hugsa meira um hann. Samband læknisins við sjúklinginn og fjölskyldu hans yrði viðkunnanlegra, ef hann gæti litið á þá sem samstarfs- menn. Hann ætti að styrkja taugar þeirra með því að leyfa þeim að hafa samvinnu við sig; hann ætti að skýra þeim frá á- standinu í aðalatriðum og hvaða læknisaðgerðiun hann hyggst að
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Úrval

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.