Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 63

JARÐGÖNG FANGANNA
61
þumlunga frá opi jarðganganna.
í næsta skrefi sté hann nærri
ofan á mann, sem lá á grúfu
við opið. Hann tók eitt skref
enn, og þá rankaði hann við sér.
Hann tók ekki eftir manninum,
sem lá við fætur hans, en hann
hlýtur að hafa séð dökku rákina
í snjónum. Svo sá hann mann,
sem lá miðja vega milli hans
og skógarins, og hann lyfti
rifflinum þegar í stað til þess
að skjóta. Á sama augnabliki
stökk einn flóttamaðurinn
fram úr skóginum, veifaði
höndunum og hrópaði! „Nicht
schiessen, Posten! ..Nicht
sehiessen!“ („Skjóttu ekki,
vörður! Skjóttu ekki!“)
Verðinum brá og hann skaut
á báða bóga. Flóttamennirnir
tveir í skógarjaðrinum og hinn,
sem var að skríða yfir auða
svæðið, komu nú með uppréttar
hendur. Og svo reis maðurinn,
sem lá við fætur varðarins
hægt á fætur — honum hafði
ekki emi verið veitt athygli.
Vörðurinn hörfaði skref til
baka og leit niður. Við honum
blasti gapandi gin ,,Karrys.“
Hann þreif upp vasaljós og
lýsti niður í holuna og um leið
beint framan í áttugasta og
fyrsta flóttamanninn,semhékkí
stiganum.Vörðurinn blésíblístru
sína. Eftir andartak komu varð-
menn hlaupandi að hvaðanæva.
Hin langa ævi „Harrys“ var
liðin. I skála nr. 104 voru allir
önnum kafnir við að brenna
skrár og skjöl, eyðileggja áhöld
og fela borgaraleg föt. Menn-
irnir í göngunum mjökuðu sér
til baka og bjuggust við að vera
skotnir aftan frá þá og þegar.
Þegar síðasti maðurinn kom
upp, var hleranum lokað vendi-
lega og ofninn settur á sinn stað.
Eftir nokkrar mínútur
heyrðist krafshljóð neðan úr
göngunum. „Snuðrari" hafði far-
ið eftir þeim og gat ekki komizt
út. Við létum hann eiga sig.
Um sexleytið um morguninn
voru fangabúðirnar orðnar full-
ar af varðmönnum, vélbyssum
var beint að öllum dyrum og
gluggum, og „snuðrarar“ rann-
sökuðu skála nr. 104 gaumgæfi-
lega og kölluðu: „Aus! Aus!
Efferbody aus!“ (út! út! Allir
út!“). Um leið og fangarnir
komu út, voru þeir handsamað-
ir og neyddir til að klæða sig
úr hverri spjör í snjónum, jafn-
vel skónum, meðan fatnaðurinn
var athugaður.
Meðan leitin stóð sem hæst,
kom undirforingi einn hlaup-