Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 93

BÖRN GUÐS
ei
„Komstu með blómin mín?“
„Hérna,“ sag'ði hann. „Hvað heitir
Dú?“
„Ég heiti Emma Hale.“
„Attu heima skammt frá?“
„Rétt þarna — hálfa mílu héðan.
Hver ert þú?“
„Ég er Jósep Smith."
„Hvað!“ hrópaði hún. Hún hefði
ekki getað orðið meira skelkuð, þó
gð hann hefði sagt, að hann væri
sjálfur djöfullinn. Hún gekk varlega
aftur á bak og hrædd augu hennar
hvildu á andliti hans. „Ert þú Jói
Smith, sem talar við guð.“
„Bg er spámaðurinn Jósep Smith.
En þú þarft ekki að vera hrædd við
mig.“
í>að var fyrirlitning í rödd hennar.
„Þú ert maðurinn, sem horfir í
galdrasteininn. ‘ ‘
„Ég veit ekki," sagði hann virðu-
Jega, „hvað þú átt við með galdra-
steini. Þú hefir hlustað á illar tung-
ur.“
„Ég verð að fara. Hérna . . . hérna
eru blómin þín." Og hún kastaði gul-
um blómvendinum í áttina til hans.
Hann þaut í veg fyrir hana og stóð
á götunni. „Ekki strax. Segðu mér:
Tekur faðir þinn leigjendur?"
„Þér er betra að spyrja hann sjálf-
an," sagði hún þóttalega. Hún flúði
í ofboði niður götuna. Jósep skálm-
aði á eftir og brosti með sjálfum sér
að flýtinum.
ísak Hale, faðir hennar, var tröll
að vexti og bæði háðfugl og guðlast-
axi.
„Þú segist vilja fá leigt. Hvað heit-
irðu ?"
„Ég heiti Jósep Srnith."
„Ekki þó þessi galdrasteina-gláp-
ari, sem talar við guð?“ Það kom
glott á hið bronzlita andlit Isaks.
„Ég er enginn glápari; ég er spá-
maður."
„Jæja, talaðu við maddömuna. Ef
hún nennir að hafa þig í pilsunum
sínum, býst ég við að þú megir vera.“
Frú Hale sagði, að það væri allt
í lagi; en Emma, sem stóð víð glugg-
arni, hugsandi og fyrirlitningarfull,
sneri sér reiðilega við og sagði nei.
„Hami álítur, að hann sé spámaður
og mér geðjast ekki að loddurum."
„Skammastu þin, stelpa." Frú Hale
brosti til Jóseps. Hann var laglegur
og henni gazt vel að honum. „Ég
held það verði allt í lagi. Við borðum
kvöldverðinn um klukkan sjö.“
Þau borðuðu í kvöldmat kalt veiði-
dýrakjöt, mjólk og villiávexti. Isak
leit við og við á hinn undarlega gest
og loksins sagði hann:
„Spámaður segirðu. Hvern sót-
svartan djöfulinn meinarðu með því?“
„Guð hefir kallað mig til þess að
boða nýtt fagnaðarerindi á jörðinni.“.
„Ég hélt nú að Pétur gamli tetrið
hefði gert það.“ Það kumraði í Isak.
„Þú átt við, að sá almáttugi hafi
orðið óánægöur og vilji reyna í ann-
að sinn?“
„Öll kirkjufélög nú á dögum eru
viðurstyggð fyrir hans augliti," sagði
Jósep.
„Og ekki lái ég honum það. Þau
eru viðurstyggð fyrir mér líka. Hvaða
rækalls kenning er þetta, sem þú
hefir fengið i höfuðið?"
„Aðeins óbrotin, heiðvirð boðorð,
sem eru nauösynleg til frelsunar."
ísak fór að rymja. Hin dökku augu
Emmu voru full af lítilsvirðingu.
En Jósep skeytti því engu. Hann
hafði bitið það í sig að fá hennar og
því varð ekki haggað. 1 nokkra daga
talaði hún ekki orð við hann. Þá var
það einn morgun, að frú Hale kom
út í garðinn til Jóseps og tók í hand-
legginn á honum; henni var mikið
niðri fyrir.
„Ég held, að Emmu sé farið að
lítast á þig. Hún er íarin að gefa
þér auga.“
Hann brosti. „Kannski hún vilji
ganga út með mér í kvöld."
Hún gekk með honum um kvöldið
og mörg næstu kvöld. Hann sagði
henni með hóflausu stolti, að hann
væri spámaður guðs, að hann sæi
sýnir . . . sem hann lýsti nákvæm-
lega, að margar syndugar manneskj-