Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 106

104
CTRVAL
ist, höfðu nokltrar manneskjur safn-
ast saman heima hjá honum og nú
er hann skjögraði inn úr dyrunum
hopuðu þau á hæl skelfingu lostin.
Líkami hans stokkinn blóði og tjöru
virtist eitt flagsæri. Fjórir menn voru
það sem eftir var nætur við að reyna
að ná tjörunni burt. Ef Jósep stimdi
af kvölum hættu hendurnar starfinu,
en við það fór hann að hrópa: „Hald-
ið áfrarn; ég verð að halda ræðu á
morgun."
Daginn eftir (sem var sunnudag-
ur) hélt hann ræðu yfir fleiri áheyr-
endum, en nokkru sinni fyrr. Þegar
hann þekkti í áheyrendahópnum þrjá
af hinum dýrslegu kvölurum sínum,
sótti hann í sig veðrið og veitti þeim
svo harðar átölur að jafnvel óvinum
hans brá í brún.
„Forfeður okkar,“ hrópaði hann,
„létu í haf frá Evrópu til þess að kom-
ast undan ofsóknum, til þess að tigna
guð eftir eigin sannfæringu. Ég segi
í dag við vini mína og óvini, að við
erum óverðugir fórna forfeðranna, ef
við látum viðgangast, að þorpara-
lýður lemji á frjálsum mörmum.
Rageitur einar brjótast inn á frið-
söm heimili!
Og það megið þið vita, að alxnátt-
ugur guð mun ekki þola lengi slíka
meðferð á bömum sínum. Við komum
til Ohio til að iifa í friði, en sá txmi
getur komið, að við grípum til vopna
eins og frjálsir menn og berjumst
fyrir borgararéttindum okkar.“
Næstu daga var Jósep dapur í
huga. Rigdon hafði verið grimmilega
leikinn og var enn með óráði. Annað
fósturbamið var dáið og Emma grét
í sífellu og hafði alveg misst móðinn.
Jósep varð að ala önn fyrir sjúka
baminu, sem var enn á lífi. Nokkrir
gengu úr söfnuðinum og kváðu það
engan spámann sem sætti sig við
slika meðferð. Fáeinir komu er
skyggja tók og buðu huggun og
hjálp, en einungis Porter Rockvvell
kom djarfmannlega um hábjartan
daginn.
„Jósep," sagði hann, „ég býst við,
að þú þarfnist hjálpar minnar nú.
Manstu þegar við vorum strákar?
Eg sagðist ætla að berjast við óvini
þína. Nú er ég tilbúinn."
„En Porter, ég vil frið.“
„Hamingjan góða, bezta leiðin til
þess að fá frið er að berjast fyrir
honum. AUir em friðsamir, þegar
búið er að sigra þá. Láttu mig sjá um
óvini þína. Þú stofnar enga kirkju, ef
þú lætur þá fótumtroða þig.“
„j2g vil ekki berjast."
„Hvað eigum við þá að gera?“
spurði Porter óþoUnmóður. „Sitja á
rassinum þangað til við verðum
flegnir Ufandi?"
„Við verðum að halda lengra.“
„Hvert?"
„Til Missouri."
„Þar búa hinir verstu böðlar, sem
til em.“
„Við fömm þangað, sem enginn
býr,“ sagði Jósep þreytulega. „Við
stofnum nýtt landnám."
„Sama hvert þú ferð,“ sagði Porter
og hristi höfuðið. „Þú verður ofsótt-
ur. Það er mannlegt eðU.“
Þegar Jósep lýsti yfir á fundi, að
trúbræðurnir raundu flytja enn bú-
ferlum, varð æsingin taumlaus. Sum-
ir lögðu strax af stað með búslóð
sína, en aðrir söfnuðust saman tU
þess að tala um hina fallegu borg,
sem átti að rísa á landamærunum,
með stóru musteri og breiðum stræt-
um, girtum graslænum og blómum.
Jósep skipaði lærisveiniun sínum
að fara tveimur og tveimur og
prédilra á leiðinni; og í júni valdi
hann þrjá leiðtoga, sem skyldu rann-
saka nýja landið.
Það var löng og erfið ferð, ýmist í
vagni, á báti eö'a gangandi. Hann
sjálfur og lærisveinar hans gengu frá
St. Louis til Independence og Jósep
athugaði gróðrarfar hins öldumynd-
aða sléttuflæmis. Honum líkaði land-
ið vel, en geðjaðist ekki að fólkinu.
Honum virtist það vera andlega
snautt, harðbrjósta og stundum sið-
spillt. Það Virtist vera sannleikur, að
Missouri væri hæli fyrir strokumenn,