Úrval - 01.02.1946, Síða 117

BÖRN' GUÐS
115
vcikur með köflum, var hann leið-
togi hins tvistraða fólks.
Hver fjölskyldan af annarri bjóst
nú af stað' til nýju heimkynnanna.
Brfgham valdi menn til að hjölpa
sér við brottförina. Hann sendi erind-
reiia á undan til að safna kornbirgö-
um meðfram veginum og til að gera
samning um flutning fólksins yfir
Mississippi hjá Quincy. í desember
'iagði fyrsta vagnalestin af stað og
uppfrá því var óslitin straumur af út-
ílytjendum fram á vor. Margir veikt-
ust og dóu úr kulda og hungri, en
Brighamhélt saman þessari tötralest,
sem dróst áfram yfir hjarnið.
Og þó að stöðugt væri setið um hann,
•s,lapp hann við að verða tekinn.
í Quincy var lionum tekið ágæta
veL Hlinoisbúar, sem voru æstir
vegna meðferðarinnar á Mormónum í
Míssouri, höfðu kosið nefndir til að
veita hinum snauðu og hælislausu lið.
ILýðræðisfélagið hafði skorað á
Quincybúa, að gæta þess að særa
ekki tilfinningar aðkomumanna eða
„á nokkurn hátt gera á hluta þeirra,
æm samkvæmt mannlegu lögmáli
eiga alla okkar samúð skilið."
Síðan fylgdi kröftug áminning til
gi-annríkisins. „íbúar Vestur-
Missouris hafa í undangengnum Mor-
mónaofsóknum traðkað á hinu heil-
aga lögmáli samvizkunnar og mann-
iegra ráttinda. Stjómin i Missouri
hefir kallað varanlega smán yfir
þetta ríki með skipimum, sem miða
aö þvi að útrýma fólkinu."
f>annig var trúbræðrunum tekið
með vinsemd þegar þeir streymdu inn
3 Quincy. Þeir fáu, sem höföu efni á
jbví, keyptu sér litlar jarðir, aðrir
le.ituðu vinnu í borginni. En flestir
bjuggu í hreysum og tjöldum í út-
hverfumun og biðu þess sem fram
yndi. Brigham sá af hyggju sinni
að vandræði voru fyrir dyrum.
Hann varð skelfdur, þegar hann
sá, hvernig fylgilið hans hafði
breytt útliti hinnar fögru borgar í
Mrðingjatjaldstað. Heimili hinna
gestrisnu borgarbúa höfðu verið
yfirfyllt og það var engu líkara en
útjaðar borgarinnar væri umsát-
urstaður betlara og landshornalýðs,
því á hverri auðri lóð voru kofar og
tjöld og búpeningur á beit á ökrum.
Hér var verkefni sem krafðist hinnar
mestu gætni.
,,1 guðanna bænum, við verðum að
flýta okkur héðan,“ sagði Brigham
við einn af aðstoðarmönnum sínum.
„Já,“ sagði 3,ðstoðannaðurinn. „Ég
ræð þér til að hitta dr. Galland.
Hann hefir mikið af ódýru landi hér
norður frá.“
„Er það gott land.“
„Nei, það er mýri, en við gætum
þurrkað hana upp.“
Mýri dr. Gallands var engu ákjós-
aniegri en ringulreiðin í Quincy.
Þetta var skógaifen á bökkum
Mississippi — láglent og fullt af mý-
vargi og sóttkveikjum. Þegar Brig-
ham var að rannsaka það, féll hann
í pytt og hélt að dagar sínir væru
taldir.
Eftir nokkurt busl gat haxm
skreiðst upp úr, allur holdvotur af
daunillri leðju og for.
„Það er ekki að furða, þó að Gall-
and vilji selja það,“ sagði hann þeg-
ar hann kom til Quincy. „Það er eng-
um fært nema fuglinum fljúgandi
yfir þessa bölvaða landareign."
Brigham skorti hina andlegu for-
ingjahæfileika Jóseps: hirin undar-
lega mátt til að vekja eldmóð fjöld-
ans. Hann varð því frá sér numinn
af gleði, þegar hann frétti tveimur
dögum siðar, að Jósep hefði komizt
undan. Sendimaður kom með þær
fregnir, að hálft Missouriríki væri á
hælum Jóseps, en samt mundi hann
undan draga.
Þegar Jósep birtist í rökkrinu einn
dag, skeggjaður, fölur og óhreinn,
og spámannlegur eins og Jóhannes
skírari, nýkominn af eyðimörkinni,
gat Brigham ekki tára bundizt. Hann
faðmaði gestinn og sneri sér síðan
imdan til að hylja tárin. Allir grétu.
Allir glöddust að meðtöldum utan-