Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 119

EöRN GUÐS
117
Harm gekk burt og kallaði nokkra
af forustumönnunum saman. „Komið
þið," sagði hann. Andlit hans var
grátt af festu.
„Fyrst förum við til Montrose."
Þeir fóru yfir ána á íerju. Jósep
Spurði fyrsta manninn, sem hann
mætti: „Hver af trúbrssðrunum er
mest aðframkominn hér?“
„Það má hamingjan vita — nema
það sé Elías Pordham."
„Fylgdu mér þangað."
Á leiðinni bað Jósep um kraft. Þeg-
ar hann sá Elias varö hann skelfdur.
Maðurinn var fársjúkur. Andlit hans
var með holdsveikisfölva og augu
hans voru gul. Jósep laut niður að
honum og lagði höndina á sveitt enni
hans.
„Þekkir þú mig, Elías bróðir? Skil-
urðu, að ég er kominn til að lækna
Þig?“
' Elías kinkaði kolli.
Jósep rétti sig í fulla hæð, tók aðra
hönd Eliasar og starði á manninn
með dáleiðandi krafti. Siðan þrumaði
hann: „Elías bróðir, í nafni Jesú
Krists skipa ég þér -— statt upp og
gakk!“
Það fór skjálfti um líkama Elíasar,
hann stirnaði af lcrampateygjum, en
Síðan reis hann hægt og ákveðið upp
úr rúminu og stóð uppréttur á gólf-
inu.
„Gefið mér að borða!“ hrópaði
hann „Ég er hungraður eins og úlf-
ur.“
Konan hans kom með skál af
mjólk og disk af brauði, og Elías
settist við borð og át eins og hann
væri banhungi'aður. „Undir eins og
ég er búinn að klæða mig, fer ég með
þér,“ sagði hann. „Nú er ég heill
heilsu."
Hann kom ineð og hitt fólkið líka;
og orðrómurinn um lækninguna
barst út. Jósep gekk um allan dag-
inn og læknaði sjúka. Gagnvart sum-
rnn var hann máttvana: ef einhver
reis ekki upp við hina þrumandi
skipun hans, sagði Jósep, að hann
hefði enga trú. En margir stóðu upp
af; sjúkrabeði sínu og fylgdu honum.
þar á meðal börn. Elías Fordham
var að visu líkastur dauðum ná að
sjá, en hann gekk um allt kvöldið og
var styrkari, þegar heim kom.
Jósep, sem nú var orðinn öruggur
um mátt sinn, sendi leiötoga kirkj-
unnar í allar áttir til að lækna, og
árangurinn af verlcum þeirra var engu
minna undraverður en hans eigin,-
Dögum saman störfuðu þeir í trú og
bæn. Sumir trúbræðranna dóu, en
töframáttur Jóseps hafði náð tökum
á fólkinu, svo að tveim vikum síðar
rénaði plágan og bygging Nauvoo var
tekin upp að nýju.
„Heldurðu nú að ég sé spámaður?"
spurði Jósep konu sína.
Hin dökku augu Emmu glömpuðu
af fyrirlitningu. „Ef þú ert spámað-
ur, hvers vegna léztu þá svo marga
deyja ? Það læknast alltaf einhverjir."
„Þér lítiltrúaðir," sagði hann og
gekk burt til þess að líta eftir vexti
borgarinnar.
Jósep fékk nú aftur opinberanir.
Guð bauð trúbræðrunum að byggja
musteri og auk þess mötuneytishús
handa Jósep.
Sumir komu með smíðaáhöld til
þess að vitna, aðrir komu í tötrum og
lögðu síðasta dollarinn í eigu sinni
fyrir fætur spámannsins. „Okkur
skortir gull og silfur," sagði Jósep
á fundi. „Seljið úrin ykkar og byss-
urnar og færið oklcur peningana.
Ef einhver ykkar er svangur þá komi
hann til mín og ég skal deila við
hann mínum síðasta brauðbita. En
ef þið möglið, skuluð þið fá húðstrýk-
ingu.“
„Þú gerist nokltuð djarfur," sagði
Emma þetta kvöld, „að segjast ætla
húðstrýkja fólk. Það getur hugsast,
að þú yrðir flengdur sjálfur."
„Ég ?“ sagði Jósep brosandi. „Nei,
Emma mín. Héðan í frá er ég stríð-
andi spámaður. Ég er að stofna
konungsríki. Eftir tvö ár stjórna ég
Illinois. Siðan fer ég fram sem for-
setaefni."
„Þú ferð áreiðanlega fram, en