Úrval - 01.02.1946, Síða 120

118
írRVAL
ætli það verði ekki fram fvrir fóget-
ann.“
Jósep leit á hina mögru og beizk-
’unduðu konu sxna. í 15 ár hafði hann
þolað fyrirlitningu hennar og spott.
Hann andvarpaði og fór að hugsa um
ungar og fallegar konur, sem vonx
hér allt í kring.
„Emma, þú guðlastar!" hrópaoi
araugum á hann. „Hvenær flytjum
við í þessa nýju mötuneytisbygg-
ingu?“
„Aður en árið er liðið. í'g hef mik-
ið að gera og ætla að senda suma af
lærisveinunum burt til þess að skíra.“
„Þú sendir þá burt til þess að geta
sofið hjá konunum þeirra."
„Emma, þú guðlastar!" hrópaði
hann.
„Andi guðs hefir aldrei verið með
þér.“
„Ég hef séð nógu mikið af honurn
með þér.“
„Já?“ sagði hann og braut heil-
ann um hvað hún ætti við með því.
„Ég sá þig vera að viðra þig upp
við konuna hans Orsons Pratts."
„Skammastu þín,“ sagði hann og
hugsaði til Abrahams og Salómons.
Jósep vildi ekki einungis fá fleiri
áhangendur, hann vildi einnig losna
við harðsviruðustu kirkjuleiðtogana.
Hann kallaði saman postulana 12 og
skipaði þeim að fara til Englands og
boða trúna. Hann skeytti þvi engu,
þó að þeir væru sjúkir og rúmfastir.
Brigham t. d. gat ekki staðið í fæt-
urna.
„Bi-igham bróðir, þú verður að
fara,“ sagði Jósep einn dag, þegar
hann kom að vitja hans.
„Já,“ sagði Brigham.
„Þú átt að fara með Herber."
„En konan hans er veik og börnin
líka."
„Guð mun gæta þeirra." Jósep
lagði höndina á enni Brighams.
„Þú ert ekki mjög sjúkur. Trú þin
er veik.“
Brigham komst á fætur með
erfiðismunum og fór að hitta Herber.
Þegar vagn þeirra félaga lagði af
stað austur eftir, safnaoist hópm* af
fólki saman til að óska þeim heilla.
Herber stóð á fætur, er þeir höfðu
eldð um 50 metra og leit um öxl með
augun full af tárurn.
„Brigham, þetta er hart aðgöngu,
en við skulum samt hrópa til þeirra."
„Þá það,“ sagði Brigham og reis á
fætur. Postulamir studdu hvor ann-
an, veifuðu höttunum og hrópuðu
húrra fyrir ísrael.
Þannig lögðu fleiri af stað, dauö-
sjúkir og tötrum búnir, til ókunnugs
lands, sem var 4000 mílur í burtu,
Jósep gaf ætíð sama svarið, ef hon,-
um var andmælt:
„Sá, sem elskar föður eða móður,
konu eða börn, land eða hús meira en
mig, er mín ekki verður. Komið, þið
verðið að fara.“
Og slíkur var hinn undarlegi mátt-
ur hans að postulamir fóru.
Jósep átti nú stóra drauma, sem
gáfu honum enga ró. Harrn ætlaði að
reisa mikla og fagra borg meðarx
foringjar hans vom fjarverandi.
Þegar þeir kæmu heim, skyldu þeir
stara undrandi á handaverk hans,
Himneskt hjónaband.
Nokkrum mánuðum seinna var
Nauvoo-húsið fullgert — tvíhæða húa
úr rauðum múrsteini með 36 metra
löngum hliðum að tveimur strætum.
Norður af því hafði Jósep áformað
að byggja annað hús til ibúðar, svo
að hægt væri að nota þetta aðallega
til skemmtihalds og kirkjulegra
starfa.
Hann gat staðið við gluggann á
skrifstofu sinni og horft yfir hina
vaxandi borg. Mýrin hafði verið þurrk-
uð og þar stóðu íbúðarhús, birgða-
skemmur og sölubúðir. Musteri úr
hvítu kalki var að rísa á hæðunum i
norðri og það átti að vera miklu
skrautlegra en það gamla í Kirt-
landi. í kjallaranum átti að vera
skirnarlaug, stórt ker úr viði, sena
biblíu- og Mormónamyndir áttu að
vera málaðar á. Tröppumar upp að