Úrval - 01.02.1946, Qupperneq 121

EÖRN GUÐS
119'
musterinu áttu að hvíla á 12 geysi-
stórum uxum, gyltum að utan, og hinn
hái stöpull átti að vera skráður engil-
myndum. Byggingarkostnaðurinn —
miljón dollarar — var tákn um lioll-
ustu og ósérplægni trúbræðranna.
Jósep hugsaði um það með ánægju,
en hann var líka ánægður af öðrum
ástæðum. Emma gekk með barni og
hann vonaði, að hún mundi skap-
rauna honum minna, þegar barnið
væri komið.
1 Englandi skirðu postularnir fólk
hundruðum saman, svo að jafnvel
Parlamentið varð skelkað. Nokkrir
af hinum nýskírðu Englendingum,
voru ríkir og fluttu búferluin til
Nauvoo.
Fleira var það, sem jók á ánægju
Jóseps. Hann hafði, með því að lofa
Frjálslynda flokknum fylgi Mormóna,
fengið leyfi löggjafanna fyrir háskóla
og fyrir stofnun hers; sömuleiðis
hafði hann útvegað borgarréttindi.
Abraham Lincoln hafi greitt leyfun-
um atkvæði og slíkt hið sama
Stephen Douglas.
Ahrifamenn í Illinois litu með vel-
þókmm til hans og hans fólks. Brátt
mundi hann hafa nokkur þúsund
mann vel vopnaðan her.
„Þá ættu óvinir mínir að koma,"
hugsaði hann með sér, þegar hann
horfði yfir Nauvoo. Allt í einu kom
hann auga á Lovísu Bemen. Hann
opnaði gluggann til þess að brosa til
hennar.
„Góðan daginn, Lovísa systir."
Augnaráð hans svalg í sig hinn
fagra líkama hennar og staðnæmdist
við ástleitnislegt andlit hennar.
„Ég þarf að hitta þig eftir nokkra
daga —• þegar ég hef ekki svona
mikið að gera.“
„Allt í lagi, Jósep bróðir.“
Honum geðjaðist vel að stúlkunni.
Hún var heilbrigð og fjörleg.
Hann vissi naumast, hvers vegna
hann óskaði að hitta hana og þó vissi
hann það. Eftir þvi sem hann sá borg-
ina stækka og herin fá á sig lögun,
því meir hugsaði hann um hlunnind-
in í öðru lífi, sem væru þvi samfara
að eiga mörg afkvæmi. Hann þurfti
margar konur og mörg böm, ef hann
ætti að verða skjótlega guð í öðru
iífi.
Það voru einnig aðrar ástæður
engu minna knýjandi. i Nauvoo voru
fleiri konur en karlar. Ef kona var
einhleyp mundi hún ef til vill leita
sér að friðli og falla í hórdóm. önn-
ur ástæða, sem hann varð að játa
fyrir sjálfum sér voru girndir hans:
hann sá aldrei laglegan kvenmann
svo, að hann langaði ekki til að
snerta hana. Þetta hafði hann áður
litið á sem veikleika holdsins, en nú
fann hann, að guð hafði ætlað honum
margar konur.
Þegar hann sá Lovisu ganga aftur
fyrir gluggann, kallaði hann til henn-
ar og bað hann að koma inn.
„Lovísa, þú trúir því að ég sé spá-
maður ? Að það, sem ég geri sé fyrir-
skipað af drottni?“
„Já, auðvitað, Jósep bróðir.“
Hann tók hendur hennar og starði
á andlit hennar. „Lovísa, þú átt að
verða konan min."
„Konan þín,“ hrópaði hún hissa.
„En þú átt konu.“
„Já, en ég á að fá mér aðra. Það
er guðs vilji."
„Ég skil þetta ekki,“ sagði hún,.
Það var blíðuhreimur i röddinni.
Hann dró hana að sér, kyssti mjúk-
ar varir hennar og horfði í hin undr-
andi augu hennar. „Eg er spámaður
og ekki eins og aðrir menn. Auk þess
er bað skylda trúsystranna að giftast
og hjálpa eiginmönnum sínum að
verða að guðum í öðru lífi með þvi
að eiga börn. Þú verður að skilja
eitt: kona getur ekki öðlast dýrð í
öðrum heimi, nema hún eigi eigin-
mann.“
„En ég get eignast eiginmann,"
sagði hún hreykin og leit upp á hann.
„Eiginmann eins og mig?“
„Nei. En ertu viss um að guð vilji
það?“
„Auðvitað. Var hann reiður við