Úrval - 01.02.1946, Síða 128

126
ORVAL
„Verum óhræddir. Deyjum sem
hraustir hermenn," sagð'i hann.
Hermennirnir slógu hring um þá
án þess aS segja orð og héldu síðan
áfram með fangana. Gráliðar Kar-
þagóborgar stóðu á torginu. Sagt var
að þeir hefðu aliir svarið að ná lífi
spámannsins. Þeir hófu byssurnar og
ruddust fram.
„Þarna er hann’“
„Hæ, Jói Smith, nú grípum við
þig!“
„Hæ, Jói," hrópaði gráliði, sem
ekki var mjög blóðþyrstur. „Hefurðu
nokkra svarthærða hnátu í hjákonu-
hópnum?“
Þegar fangarnir voru leiddir niður
strætið að Hamilton hótehnu fylgdu
gráliðarnir á eftir ásamt hóp af bölv-
andi mönnum, sem höfðu safnast
saman við komu Jóseps.
Þeir gerðu slíkan gauragang að
Ford landsstjóri opnaði hótelglugga
og leit út.
„Hvað gengur á hér?"
„Við viljum sjá manninn með hjá-
konurnar!"
„Herrar mínir. Ég veit, hvað þið
eruð ákafir að sjá herra Smith. A
morgun skuluð þið fá að sjá hann á
torginu. Verið nú hægir."
Snemma næsta morgun, þegar
Ford landsstjóri lét leiða Jósep og
Hyrum til sýningar á torgið, komu
gráliðarnir og geltu eins og hundar.
Einn liðsforingjanna brá sverði og
gólaði: „Hlustið á hann! Hann leiðir
þennan þorpara fram eins og hers-
höfðingja!"
„Það er tignamafn hans í Nauvoo,"
sagði landsstjórinn.
„Þetta er enginn Nauvoo. Og guð
minn góður! Að kalla þetta hershöfð-
ingja innan um alminlega liðsfor-
ingja."
Landsstjórinn forðaði mönnunum
áftur til gistihússins, orðlaus yfir
frekju lýðsins.
Skömmu seinna komu gráliðarnir
ög fóru með þá í fangelsið. Þegar
dymar féllu að stöfum sagði Jósep:
„Við erum dæmdir."
John Taylor gekk út að glugga og
leit út. Allt í einu hrópaði hann:
„Drottinn minn, sjá þetta!"
Hinir fangarnir þustu að gluggam
um.
Mikill mannf jöldi nálgaðist, æpandi
lýður með barefli, hnífa og byssur.
Þeir komu niður strætið eins og flóö-
bylgja. Stundarkorni síðar heyrðist
í bölvandi og ragnandi mönnum I
stiganum fyrir utan klefann; og þeg-
ar Jósep minntist þess að dyrnar
voru ólæstar, lagðist hann á hurðina
ásamt hinum mönnunum. Hann dró
upp litla skammbyssu, sem hann
hafði fólgið í klæðum sinum.
Rödd öskraði fyrir utan: „Komið
þið út bölvaðir Mormónahundamir!"
Það varð stundarþögn. Siðan fór
einhver að bölva og hrópa: „Skjótið
þá í gegnum dyrnar!"
Samstundis reif kúla flis úr dyr-
unum og small í veggnum á móti.
Næsta kúla hitti Hyrum í nefið. Hann
rak upp óp, riðaði og féll. Um leið
kom þriðja kúlan og risti í gegnum
líkama hans. Jósep leit sem snöggv-
ast á bróðir sinn, opnaði síðan dyrnar
það mikið, að hann kom skamm-
byssuhlaupinu í gegn. Hann skaut af
handahófi á æpandi skrílinn, og með-
an hann spennti upp og hleypti af í
ákafa, kom ein kúlan enn í gegnurn
hurðina og særði Hyrum blæðandi
sári í hálsinn.
Allt í einu, mitt í orustunni, kom
djúpur friður yfir Jósep. I mörg ár
hafði hann vitað að til þess kynni
að draga, að hann yrði píslarvottur
vegna spádómsgáfu sinnar.
Nú vissi hann að þetta var endir-
inn.
Hann rétti sig í fulla hæð og var
ekki framar hræddur, né hugði &
undankomu.
Síðan gekk hann út að glugganum.
Um leið og hann leit út hittu tvær
kúlur hann í brjóstið. Hann hneig
fram á gluggakarminn.
„ó drottinn, guð minn!“ sagði hann.
Hendur hans fálmuðu eftir taki í