Úrval - 01.04.1947, Blaðsíða 106

104
ÚRVAL
hækjurnar og styðja hann, þeg-
ar hann fór að ganga hækju-
laust. Hún vildi, að hann yrði
þess var, að hún væri honum
hjálparhella, og að bati hans
væri henni nóg laun. Þegar hann
gat loks gengið hjálparlaust
um þiifarið, vildi hún leiða
hann, eins og þess væri enn
þörf.
Snekkjan sigldi framhjá Ba-
hamaeyjum og gegnum sundið
milli Kúbu og Haiti, en hvergi
var varpað akkerum, til þess að
skoða þessa fögru staði. Rever-
dy sagði: „Althea er orðin sein
fyrir, og við ætlum því að sigla
með hana beint til Kína, en
slóra heldur á heimleiðinni."
— Althea var trúboðslæknir, og
Lanny spurði, hver væri á-
fangastaður hennar. „Hong-
kong“, var svarað.
Gestunum leið ágætlega. Á
hverjum morgni las Lizbet með
kennara sínum. Þau sátu uppi
á afturþilfari undir sóltjaldi og
dreyptu á kældum ávaxtasafa.
Þau höfðu sérstakan tíma fyr-
ir hverja námsgrein, alveg eins
og í skóla.
Laurel var fært kaffið í klef-
ann og hún kom sjaldan upp
fyrr en mn miðdegisverðartíma.
Hún skrifaði mikið á ritvél.
Þegar hún var meðal hinna far-
þeganna, bar framkoma hennar
vott um varkára hæversku. Hún
sló undan frænda sínum í einu
og öllu, og væri hún spurð um
álit sitt á einhverju, sem snerti
stjórnmál, var hún vön að
segja: „Reverdy frændi hefir
miklu meira vit á þessu en ég.“
Með slíkri framkomu gat hver
sem var flotið með á einka-
snekk ju!
Dr. Althea Carrol var komin
hátt á þrítugsaldur, að því er
Lanny áleit. Hún var kringlu-
leit, frernur föl í andliti og með
gleraugu. Hún var alvarleg í
fasi. Faðir hennar var læknir
í Kína, og hún hafði lesið lækn-
isfræði til þess að geta orðið
honum til aðstoðar. Hún var
dyggur meðlimur biskupakirkj-
unnar, dáði Kínverja mjög, og
hugðist hjálpa þeim eftir mætti
í andlegum og veraldlegum efn-
um. 1 farangri sínum hafði hún
mikið af læknisfræðibókum og
tímaritum, og var alltaf niður-
sokkin í lestur, hvenær sem hún
gat því við komið.
Hin rennilega, hvítmálaða
Oriole sigldi stöðugt áfram yfir
úthafið. Stefnan var beint í
sólsetursátt, og á hverju kvöldi